Mga Artikulong Patotoo sa Karanasan sa Buhay | Natagpuan Ko ang Tunay na Kaligayahan

Mga Artikulong Patotoo sa Karanasan sa Buhay | Natagpuan Ko ang Tunay na Kaligayahan

May 8, 2018
Zhang Hua, Cambodia

Ipinanganak ako sa isang ordinaryong pamilya ng mga magsasaka. Kahit na hindi mayaman ang pamilya ko, mahal ng ama at ina ko ang isa’t isa at pinakitunguhan nila ako nang napakaayos. Naging lubos na masagana at pinagpala ang buhay pampamilya namin. Nang lumaki na ako, sinabi ko sa sarili ko: Dapat makatagpo ako ng isang asawa na tatratuhin ako nang maayos at dapat maitaguyod ko ang isang napakaligaya at mapalad na pamilya. Ito ang pinakamahalaga. Hindi ko hinahangad ang mga kayamanan, kailangan ko lamang magkaroon ng isang mapagmahal na relasyon sa aking asawa at isang mapayapang buhay pampamilya.
Nakilala ko ang asawa ko sa pamamagitan ng kapuwa kakilala. Hindi ko siya nagustuhan dahil medyo maliit siya, ngunit nagustuhan naman siya ng ama’t ina ko. Sinabi nila sa akin: “Mayroon siyang mabuting puso at pakikitunguhan ka niya nang maayos.” Nakita ko na taos-puso kung makitungo ang asawa ko sa mga tao at tila siya ang tipo ng tao na tatratuhin nang maayos ang kanyang pamilya. Naisip ko, “Ayos lang na medyo maliit siya. Basta’t tatratuhin niya ako nang maayos, mainam na iyon.” Bilang resulta, pumayag ako sa kasal at noong 1989, nagpakasal kami. Pagkatapos naming magpakasal, napakagiliw ng naging pakikitungo sa akin ng asawa ko at inalagaan niya ako nang mabuti. Naging napakaligaya at masagana ng aking buhay may asawa. Pinakitunguhan ako nang maayos ng asawa ko, at inalala ko iyon sa aking puso. Buong sikap ko rin siyang inalagaan at iniisip siya sa lahat ng bagay. Matapos ipanganak ang aming dalawang anak na babae, at para maging palagay sa trabaho ang aking asawa, nanatili ako sa bahay at inalagaan ang pamilya. Nang panahong iyon, madalas na magkasakit ang aking maliit na anak na babae. Minsan, isang gabi, bigla siyang nilagnat. Panggabi ang trabaho ng asawa ko noon at wala siya sa bahay. Sa takot, nagpasiya akong dalhin ang aking anak na babae sa ospital nang mag-isa lang. Nang malaman ito ng aking asawa, gusto niyang umuwi ng bahay. Hindi niya gustong mahirapan ako nang husto. Napakasaya ko na may ganitong uri ng puso ang asawa ko. Pagkaraan, lumabas ng nayon ang dalawang bata upang mag-aral. Umupa ako ng isang lugar para samahan sila habang nag-aaral at para maalagaan sila. Hangga’t kaya kong gawin ang isang bagay, hindi ko inaabala ang asawa ko tungkol dito. Kahit na paminsan-minsan, mahirap ito at medyo pagod ako, ang relasyon namin bilang mag-asawa ay puno ng pag-ibig at suporta sa isa’t isa. Naramdaman kong labis na pinagpala ang buhay ko.
Noong panahong iyon, ang kinikita ng asawa ko ay sapat lang para sagutin ang pang-araw-araw naming gastusin. Kahit na medyo hirap ang buhay namin, hindi ako kailanman nagreklamo sa kanya. Naniniwala akong dapat pagsaluhan ng mag-asawa ang mga kagalakan at mga kalungkutan sa buhay. Di-naglaon, lumala ang sitwasyong pang-ekonomiya sa lugar na pinagtatrabahuhan ng asawa ko at halos hindi na siya makapag-uwi ni kalahati ng dati niyang suweldo buwan-buwan. Di-nagtagal, hindi na rin namin magawang bayaran ang matrikula ng aming mga anak. Sa pagsisikap na mabawasan ang kagipitan ng asawa ko, madalas akong manghiram ng pera sa mga kamag-anak. Naisip ko, “Pansamantala lang naman ang mga paghihirap na ito. Kalauna’y magiging maayos din ang mga bagay.” Dahil matagal-tagal din kaming nanghihiram ng pera, lumaki nang lumaki ang mga pagkakautang namin. Nadama naming mag-asawa ang lubos na kagipitan. Noong 2013, nagsimulang mag-isip ang asawa ko na mangibang-bansa para kumita ng pera. Nang marinig ko ito, kahit na may pag-aatubili ako, naisip ko, “Kung mangibang-bansa siya sa loob ng dalawa o tatlong taon para kumita ng pera, maaari na naming mabayaran ang ilan sa aming mga pagkakautang at mapabuti ang sitwasyon ng aming pamilya.” Higit pa rito, lumalaki na ang aming mga anak at gusto namin silang bigyan nang maayos na kapaligiran. Para sa kapakanan ng aming pamilya, sinang-ayunan ko ang pagpunta niya sa ibang bansa para magtrabaho.
Pumunta sa Cambodia ang asawa ko sa loob ng tatlong taon. Sa loob ng tatlong taong ito, nanatili ako sa bahay at inalagaan ang mga bata at ang matatanda naming mga magulang. Sa simula, madalas tumawag ang asawa ko sa bahay at ipinapakita ang malasakit niya sa pamilya. Madalas din siyang magpadala ng pera sa bahay. Di-nagtagal, paunti nang paunti ang mga tawag niya at napakaliit na lang ng perang ipinadadala niya sa bahay. Nang dakong huli, naging mas malubha pa ito nang hindi na siya nagpadala ng pera sa bahay at matagal na panahon din bago siya tumawag sa bahay. Nabahala ako na may nangyari na sa kanya. Bilang resulta, isinama ko ang mga anak naming babae para makita siya. Nang makarating kami sa Cambodia at nakita ko na ligtas at maayos naman ang asawa ko, nakahinga ako nang maluwag. Dahil unang pagkakataon pa lang namin ito sa Cambodia, nakahanda akong manatili doon kasama ng mga anak naming babae sa loob ng kaunting panahon at samahan ang aking asawa bago kami umuwi. Gayon pa man, natuklasan ko na sa tuwing sinasamahan ko ang aking asawa sa labas ng bahay, kakaiba kung tingnan ako ng mga taong kakilala ng asawa ko. Dahil hindi kami nagsasalita ng parehong wika, hindi ko alam kung ano ang sinasabi nila. Pagkalipas ng isang linggo, bigla na lang dinala sa akin ng asawa ko ang isang batang kilik niya hindi ko kilala. Sinabihan niya ang bata, “Bumati ka nang mabilis sa iyong tiya.” Nang oras na iyon, nakatitig lang ako nang walang nakikita dahil hindi ko alam kung ano ang nangyayari. Nang tanungin ko ang aking asawa, nalaman ko na anak niya ang batang ito sa isang babaeng nakilala niya sa Cambodia. Wala akong masabi sa sobrang galit at wala ring ideya kung ano ang gagawin. Nang sinisisi ko siya, payamot siyang sumagot, “Sobrang pangkaraniwan lang ito. Maraming tao ang gumagawa nito rito!” Nang marinig kong sabihin niya ito, nanginig ang buong katawan ko sa sobrang galit. Hindi ko kailanman naisip na ako at ang asawa ko na nagmahalan sa isa’t isa sa loob ng maraming taon, pero ngayon nagagawa niyang sabihin ang isang bagay nang kay-lamig at walang kaawa-awa at gawin ang isang bagay nang may kapangahasan. Sa galit, buong bangis ko siyang sinampal ng dalawang beses. Naparalisa ako ng kataksilan ng aking asawa. Ang katotohanan ng kanyang kataksilan ay tila isang kulog mula sa maaliwalas na kalangitan para sa akin. Kailanma’y wala siyang ipinakitang anumang pahiwatig noon na magagawa niyang kumilos ng kagaya nito. Hindi ko matanggap ito tungkol sa kanya. Umupo ako sa sahig at umiyak nang buong kapaitan. Tinanong ko nang ilang ulit ang sarili ko, “Bakit gagawin ng asawa ko ito sa akin? Saan napunta ang asawa na dating kilala ko?” Maaari kaya na ang pangako niyang walang-kamatayang pag-ibig, ang kanyang pagkamagiliw at ang kanyang pag-aalaga ay kunwari lang lahat? Ibinigay ko ang lahat sa pamilyang ito. Hindi ko kailanman hiniling sa asawa ko na bigyan ako ng pera o materyal na kasiyahan. Gayunpaman, ngayon … Isang napakalaking panghihiya sa akin ang pagtataksil ng asawa ko. Nadama ko na wala na akong dangal upang magpatuloy na mabuhay.
Sa sumunod na mga araw, araw-araw naligo sa mga luha ang aking mukha. Kinasuklaman ko ang babaeng iyon at kinasuklaman ko rin ang batang iyon. Sinabi ko sa asawa ko na gusto kong makipagdiborsiyo at nakahanda akong dalhin pauwi ang mga anak naming babae at iwanan ang kung tawagi’y pamilyang ito. Hindi ko naisip na hindi lamang hindi sasang-ayon ang asawa ko na diborsiyuhin ako nguni’t hindi rin siya papayag na iwanan ang babaeng iyon. Pagkatapos, nalaman kong batid na ng ilan sa mga kapamilya ko na nakatagpo ng ibang babae ang asawa ko at nagkaroon siya ng anak sa kanya. Sinadya nilang hindi na lang ito ipaalam sa akin. Lalo kong naramdamang nabubuhay ako nang walang anumang dangal. Buong-tiyaga akong nagsakripisyo para sa pamilyang ito. Hindi ko kailanman naisip na kataksilan at panlilinlang ang isusukli sa akin. Nawasak ang puso ko… Ang kataksilang ito ay talaga namang napakasakit. At lalong napakahirap para sa aking tanggapin ang kakaibang tingin sa akin ng mga taong nakakakilala sa asawa ko at sa babaeng iyon at nagawa pa nilang punain ako. Sa simula’t simula pa lang, ang asawa ko ang nagtaksil sa akin at ang babaeng iyon ang sumira sa pamilya ko. Gayunpaman, ngayon, sa mga mata ng ibang tao, ako ang ikatlong partido. Hindi ko maipaliwanag ang sakit na nadarama ko ng mga panahong iyon. Gumagapang lang ang oras habang miserable ang isang tao. Ilang sandali lamang, nabawasan ako nang higit sa 10kg na timbang.
Sa panahon na lubos akong nawalan ng pag-asa, natagpuan ko ang kaligtasan ng Makapangyarihang Diyos ng mga huling araw. Nang malaman ng kapitbahay kong si Lin Ting ang insidenteng ito, dumalaw siya at ipinangaral ang ebanghelyo sa akin. Sinabi niya, “Manampalataya ka sa Diyos. Matutulungan ka ng Diyos.” Gayunpaman, dahil naimpluwensiyahan ng ateismo, paano ko magagawa nang ganoon kadali ang manampalataya sa Diyos! Hindi ako nagbigay ng anumang kasagutan. Pagkaraan, kinausap muli ako ni Lin Ting, “Basahin mo ang mga salita ng Diyos. Magagawa kang iligtas ng Diyos at matutulungan kang makalaya sa iyong sakit.” Buong-katapatan niyang sinabi ang mga bagay na ito kaya naman nadala ako ng damdamin. Nahiya akong tanggihan siya at bilang resulta, tinanggap ko ang isang kopya ng aklat. Binuksan ko ang aklat at binasa ang sumusunod na sipi: “Hindi alam ng sangkatauhan, na iniwan ang panustos ng buhay mula sa Makapangyarihan sa lahat, kung bakit sila umiiral, gayunma’y natatakot sa kamatayan. Walang suporta, walang tulong, ngunit ang sangkatauhan ay nag-aatubili pa ring magsara ng kanilang mga mata, naglalakas-loob pa rin, nagpapatuloy sa walang dangal na pag-iral sa mundong ito sa mga katawang walang kamalayan sa mga kaluluwa. Namumuhay ka nang gayon, na walang pag-asa; at siya ay umiiral nang ganyan, na walang layunin. Nariyan lamang ang Tanging Banal sa mga alamat na darating upang iligtas ang mga taong nananaghoy sa paghihirap at sabik na sabik na naghihintay para sa Kanyang pagdating. … Kapag ikaw ay nanghihina at kapag ikaw ay nagsimula nang maramdaman ang kapanglawan ng mundong ito, huwag nang maguluhan, huwag kang umiyak. Ang Makapangyarihang Diyos, ang Tagabantay, ang tatanggap sa iyong pagdating anumang oras” (“Ang Panaghoy ng Makapangyarihan sa Lahat” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao).
Nang mabasa ko ang taos-pusong mga salita ng Diyos, napuno ako ng luha at naramdaman ko na tunay ngang nauunawaan ng Diyos na ito ang sangkatauhan. Noong nahaharap ako sa kataksilan ng asawa ko, nais ko nang mamatay nguni’t wala akong tapang na gawin ito at ni hindi handang mamatay sa ganoong paraan. Nawalan ng direksyon at layunin ang buhay ko at ginusto ko ring umayaw na. Nang mabasa ko ang mga salita ng Diyos, nagawa kong makita ang pag-asa ng buhay at natagpuan ng puso ko ang kapayapaan. Kahit na pinagtaksilan ako ng asawa ko, maaari akong magtiwala sa Diyos. Hindi ako nag-iisa. Sinabi ng Makapangyarihang Diyos, “Kapag ikaw ay nanghihina at kapag ikaw ay nagsimula nang maramdaman ang kapanglawan ng mundong ito, huwag nang maguluhan, huwag kang umiyak. Ang Makapangyarihang Diyos, ang Tagabantay, ang tatanggap sa iyong pagdating anumang oras.” Nakahanda akong magtiwala sa Diyos dahil isa akong taong nasaktan at walang sinumang nagmamalasakit sa akin. Kinailangan ko ang yakap ng Diyos. Naramdaman kong naging napakasakit at nakapapagod ang bawat araw. Hindi ko nais na magpatuloy nang ganito. Yaman din lamang at nauunawaan ng Diyos ang sangkatauhan, tiyak na kaya Niyang dalhin ako palayo sa sakit na ito. Bilang resulta, sinimulan kong basahin ang mga salita ng Diyos kasama ni Lin Ting. Ibinahagi namin ang mga layunin ng Diyos at natutong kumanta ng mga himno ng pagsamba sa Diyos. Sinabi sa akin ni Lin Ting, “Kapag dumaranas ka ng mahihirap na sitwasyon, manalangin sa Diyos at basahin ang mga salita ng Diyos. Maaaliw ng Diyos ang nasaktan nating puso.” Ginawa ko ang sinabi niya sa akin. Nang makita ko ang mga MV at mga video ng himno na kinunan ng mga kapatid ng iglesia ng Makapangyarihang Diyos, nagsimula kong maramdaman ang higit na kaligayahan sa aking puso. Nadama ko na ang pamilya ng Diyos lamang ang may tunay na pagmamahal at ang tunay na kagalakan ay matatagpuan lamang sa aking mga kapatid. Ganito rin ang siyang nangyari nang makita ko ang video,
Napalukso ang puso ko kasama ng aking umaawit at sumasayaw na mga kapatid. Ang nagdurusa at nalulungkot kong puso ay agad nabuhayan ng loob at sa huli nagsimulang sumilay ang isang ngiti sa aking mukha. Kaagad, nadama ko na ito ang pamilya na tunay na ninanais ko. Bilang resulta, nasiyahan ako sa buhay-iglesia kasama ng aking mga kapatid.

Pagkaraan, binasa ko pa ang ilan sa mga salita ng Diyos: “Ang usapin na sinasamantala ni Satanas ang panlipunang uso upang pasamain ang tao ay nangangailangan din ng tiyak na paliwanag. Ang mga panlipunang usong ito ay isinasama ang maraming mga bagay. Sinasabi ng ilan na: ‘Sila ba ay tungkol sa mga damit na ating sinusuot? Sila ba ay tungkol sa pinakabagong mga moda, mga pagpapaganda, pag-aayos ng buhok, at pagkaing gourmet?’ Sila ba’y tungkol sa mga bagay na ito? Ang mga ito ay isang bahagi ng mga uso, subalit hindi natin nais pag-usapan ang mga ito dito. Nais lamang nating pag-usapan ang tungkol sa mga ideya na dinadala ng panlipunang uso para sa mga tao, ang paraan na kanilang dinudulot sa mga tao sa pangangasiwa ng kanilang mga sarili sa mundo, ang mga layunin sa buhay at pagtingin na kanilang dinudulot sa mga tao. Ang mga ito ay napakahalaga; maaari nilang kontrolin at impluwensyahan ang pag-iisip ng tao. Isa-isa, ang lahat ng mga usong ito ay nagdadala ng isang masamang impluwensya na lagi nang nagpapalubha sa tao, na nagpapababa ng kanilang mga moral at ng kanilang kalidad ng karakter nang mas higit pa, hanggang sa masabi natin na karamihan ng mga tao ngayon ay walang katapatan, walang kabaitan, ni wala din silang anumang konsensya, at higit na walang anumang katuwiran. … Ang karamihan ng mga tao, gayunpaman, sa gitna ng kanilang kawalang-kamalayan, ay patuloy na nahahawahan, magiging bahagi at maaakit ng ganitong uri ng uso, hanggang sa silang lahat ay walang kaalam-alam at hindi-kinukusang tumanggap nito, at lahat ay nakalubog at kontrolado nito. Para sa taong wala sa matinong pangangatawan at pag-iisip, hindi kailanman alam kung ano ang katotohanan, na hindi maaaring makapagsabi ng kaibahan sa pagitan ng positibo at negatibong mga bagay, ang mga ganitong uri ng uso isa-isa ay ginagawa silang lahat na tanggapin nang maluwag sa kalooban ang mga usong ito, ang pananaw sa buhay, ang mga pilosopiya sa buhay at mga kahalagahan na nanggaling kay Satanas. Tinatanggap nila kung ano ang sinasabi sa kanila ni Satanas kung paano pakikitunguhan ang buhay at ang paraang mabuhay na ‘iginawad’ sa kanila ni Satanas. Wala silang lakas, ni wala silang kakayanan, lalo na ang kamalayang tumutol” (“Ang Diyos Mismo, ang Natatangi VI” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao).
Nang mabasa ko ang bahaging ito ng mga salita ng Diyos, naisip ko ang sinabi sa akin ng aking asawa: “Pangkaraniwan lang ito. Maraming tao ang gumagawa nito rito!” Hindi ba’t ang mga saloobin ng asawa ko ang naglalarawan sa katotohanan na siyang ipinahayag ng mga salita ng Diyos kung paano na ang masasamang uso ng lipunan na dala ni Satanas ay nagpapasama at lumalagom sa mga tao? Bago umalis ng bansa ang aking asawa, nagagawa niyang alagaan ang kanyang pamilya at alagaan ako at ang aming mga anak. Subali’t, sa loob ng tatlong maikling taon mula nang umalis siya para magtrabaho, tuluyan niyang sinunod ang masasamang uso ng lipunan at magtalusira sa kanyang sariling pamilya. Pagkatapos ay naisip ko: Sa kasalukuyang lipunan, ang pagiging isang kerida ay hindi kahiya-hiyang bagay. Sa katunayan, madalas nang nangyayari ang bagay na ito. Maraming kalalakihan na ang napahamak nang dahil sa nakalalasong pag-iisip na gaya ng mga sumusunod: “Hindi nabubuwal ang pulang bandila sa bahay, ang makukulay na bandila sa labas a wumawagayway sa hangin.” Buong-kapangahasan silang nakikipag-relasyon kahit sila’y kasal na. Dahil hindi sila pinanghihinaan ng loob sa kahihiyan, nauudyukan sila ng kaluwalhatian. Ayaw ng asawa kong diborsiyuhin ako, nguni’t ayaw rin niyang iwanan ang babaeng iyon. Hindi ba’t naging kontrolado na rin siya nang ganitong uri ng pag-iisip at pananaw? Sa pamamagitan ng mga salita ng Diyos, nagawa kong unawain ito: Sa katunayan, ang bawat isa ay biktima. Nalinlang ang lahat ng masasamang saloobin ni Satanas. Ito ang dahilan kung bakit tayo naging tiwali hanggang sa puntong wala na tayong kabutihang-asal at kahihiyan. Ano nga ba ang nakakamit ng mga tao kung natutupad nila ang kanilang makasariling mga pagnanasa? Nagkamit nga ba talaga sila ang kaligayahan? Tungkol sa asawa ko at sa babaeng iyon, hindi ko maisip na mas maligaya sila kaysa sa akin. Bukod dito, ang aming mga anak ay mga inosenteng biktima. Hindi ba’t ang paghihirap na dinanas ng aking pamilya ay resulta rin ng kasamaan at kapinsalaan ni Satanas? Kapag iniisip ko ang aking sarili, kung hindi ko natagpuan ang kaligtasan ng Diyos, malamang na sinira rin ako ng masasamang uso ng lipunan. Naisip ko na dahil nakakita ang asawa ko ng ibang babae ay magagawa ko ring maghanap ng ibang mga lalaki. Hindi naman ako hindi kanais-nais na babae maging saanman tingnan. Nagpapasalamat ako na nailigtas ako ng Diyos nang panahong malapit na akong lamunin ni Satanas. Pinahintulutan Niya akong pumunta sa Kanyang harapan at tanggapin ang Kanyang proteksyon. Kung hindi, baka nawasak na ako sa pagsunod sa agos ng kasamaan ng lipunan.
Sa patuloy kong nagbabasa, sinabi ng mga salita ng Diyos, “Kapag ginagawang masama ni Satanas ang tao o gumagamit nang walang-pigil na pamiminsala, ang Diyos ay hindi magsasawalang-kibo, ni hindi rin Niya ipinagwawalang-bahala o magbubulag-bulagan doon sa Kanyang mga napili. … Nais na makita ng Diyos na ang puso ng tao ay maaaring muling buhayin. Sa ibang salita, ang mga paraang ito na ginagamit Niya upang gumawa sa tao ay ang patuloy na pukawin ang puso ng tao, pukawin ang espiritu ng tao, hahayaan ang tao na malaman kung saan sila nanggaling, sino ang gumagabay sa kanila, sumusuporta sa kanila, nagbibigay sa kanila, at nagpapahintulot sa tao na mabuhay hanggang sa ngayon; ang mga ito ay upang ipaalam sa tao kung sino ang Maylalang, na kanilang dapat sambahin, anong uri ng daan na dapat nilang tahakin, at sa anong paraan dapat makarating ang tao sa harapan ng Diyos; ginagamit ang mga ito upang unti-unting panumbalikin ang puso ng tao, upang nakikilala ng tao ang puso ng Diyos, nauunawaan ang puso ng Diyos, at naiintindihan ang malaking pangangalaga at paglingap sa likod ng Kanyang gawain na iligtas ang tao. Kapag pinanumbalik ang puso ng tao, hindi na nila nanaising mamuhay ng buhay ng isang masamang tao, masama ang disposisyon, subalit sa halip nanaising hanapin ang katotohanan sa kasiyahan ng Diyos. Kapag ang puso ng tao ay napukaw, sa gayon maaari na silang lubusan at tuluyang umalis kay Satanas, hindi na muling mapinsala pa ni Santanas, hindi na muling kontrolado at malilinlang nito. Sa halip, ang tao ay maaaring makipagtulungan sa gawain ng Diyos at sa Kanyang mga salita sa isang positibong paraan upang bigyan-kasiyahan ang puso ng Diyos, sa gayon nakakamit ang pagkatakot sa Diyos at sa pag-iwas sa kasamaan. Ito ang orihinal na layunin ng gawain ng Diyos” (“Ang Diyos Mismo, ang Natatangi VI” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao).
Mula sa mga salita ng Diyos, naunawaan ko na kahit na ginagamit ni Satanas ang lahat ng uri ng mga usong panlipunan upang gawing tiwali ang tao, sa lahat ng panahon, ginawa ng Diyos ang gawain ng pagliligtas sa sangkatauhan. Hindi Niya kailanman sinukuan ang ating kaligtasan dahil matindi na ang ating naging kasamaan. Sa huling mga araw, ang Diyos ay muling nagkatawang-tao at ipinahayag ang Kanyang mga salita, upang pukawin ang espiritu ng tao at pahintulutan ang tao na makita nang lubusan ang kasamaan ni Satanas, at kanyang pagiging kakutya-kutya. Ginising Niya rin tayo para hanapin natin ang katotohanan at makalaya sa ating tiwali at mala-Satanas na disposisyon at lubusang talikuran si Satanas at bumalik sa Diyos. Mula sa mga salita ng Diyos, naunawaan ko rin na ang Diyos lamang ang may dalisay at banal na kakanyahan, na kinamumuhian ng Diyos ang kasalanan at kasamaan at inaasahan ng Diyos na lahat tayo ay pupunta sa Kanyang harapan, tanggapin ang patnubay ng Kanyang mga salita at kamtin ng tanglaw ng liwanag. Ang masasamang saloobin ni Satanas ang nagpatiwali sa puso ng tao, naging sanhi upang mawalan ng kapangyarihan ang tao na makalaya mula rito at upang gawing tiwali at lamunin nang paunti-unti. Ang Diyos lamang ang may kakayahang magligtas sa atin. Ang mga katotohanang ipinapahayag ng Diyos lamang ang magpapahintulot sa atin na makita nang lubusan ang masasamang pakana at mga panlilinlang ni Satanas para gawing tiwali ang tao at para magkaroon ng kapangyarihang makalaya mula sa kapinsalaan at magkamit ng tunay na buhay ng tao. Salamat sa Makapangyarihang Diyos! Ang Makapangyarihang Diyos ang nagligtas sa akin mula sa kailaliman ng sakit! Nakahanda akong basahin ang mga salita ng Diyos, tugisin ang katotohanan at sa huli, kamtin ang Kanyang kaligtasan.
Sa kasalukuyan, habang patuloy kong binabasa ang mga salita ng Diyos, nauunawaan ko ang kahit kaunting katotohanan at nakikita ko nang lubusan ang maraming sitwasyon. Hindi na ako napopoot sa aking asawa o sa babaeng iyon. Malaya silang pumili kung anong uri ng buhay ang nais nilang isabuhay. Pagdating naman sa mga kamag-anak at mga kaibigan, napapakitunguhan ko naman sila nang mahinahon. Hindi ko na sinisisi ang mga kamag-anak ko dahil lahat naman tayo ay ginawang tiwali ni Satanas at lahat tayo ay mga biktima nito. Ngayon, madalas akong dumalo sa mga pagtitipon kasama ng aking mga kapatid. Binabasa namin ang mga salita ng Diyos at nag-uusap-usap kami at ibinabahagi ang aming mga indibiduwal na karanasan. Nakikinabang kami araw-araw mula sa mga salita ng Diyos. Sa loob ng aming mga puso, mayroon kaming kapayapaan at kagalakan at puno ng pag-asa ang aming mga buhay. Salamat Makapangyarihang Diyos dahil sa ginagabayan mo ako sa tamang landas ng buhay at para sa pagbibigay sa akin ng tunay na pamilya. Dito, natagpuan ko ang tunay na kaligayahan! Nakahanda akong sundin ang Diyos magpakailanman!

The Word of God Leads Me to Live Out the Likeness of Man

The Word of God Leads Me to Live Out the Likeness of Man

Xiao Ye, Japan

I was born into a blessed family. From a young age, my parents loved me very much. In addition, my grades were good and adults often praised me in front of my brothers, sisters and me: “Xiao Ye will certainly have good prospects in the future….” I really felt so much pride for myself after hearing this and always indulged in self-admiration and wild arrogance, thinking I was better than my siblings, regarding myself as a rare talent in the family…. I grew up in such a superior environment.
In 2013, when I stayed at Aunt Liu’s home to study, Aunt Liu told me about the gospel of the kingdom. Because I was busy with my studies, I did not attend meetings very often and I knew very little about God’s work. However, during this period, I experienced God’s love and blessings. So in my heart I always believed in and trusted God. In 2016 when I was a sophomore, the university had an overseas internship program and because of this I had the opportunity to go to Japan to be an intern. In addition to this Aunt Liu told me: “Now God works very fast. There are brothers and sisters of The Church of Almighty God everywhere. God’s work has already extended to all parts of the world.” Hearing Aunt Liu’s words, I could not suppress the excitement in my heart, because in China it really is too hard to believe in God, and every day you are on tenterhooks, hiding from the CCP government’s persecution and arrest. However, there is real freedom of religion overseas and it is so great to believe in God there. I was also attracted to that type of free and liberated life free from persecution by the CCP, free to read the word of God together with brothers and sisters, to share experiences, sing hymns, dance and praise God. So I promised Aunt Liu that I would contact brothers and sisters of The Church of Almighty God after arriving in Japan.
In September 2016 I arrived in Japan full of expectation. After one month’s language training, I entered a hotel in Hokkaido with several classmates and started my internship. To begin with I thought my Japanese was good and that I was smart and I could quickly pass the standard, so I did not place a lot of importance on the internship at all. However, for many reasons, I failed to connect with brothers and sisters from The Church of Almighty God. Work in the hotel restaurant was hard and tiring and the repetitive and hard work every day made me feel like I couldn’t go on. At that time, the thing I did most was praying to God in my heart. I especially hoped that God could give me super powers to finish these hard tasks with ease. On the eighth day of work, my senior saw me working hard with low efficiency and always having problems and scolded me: “I teach others twice and they can do the work, but you are taught several times and still cannot do it!” When I heard her say this, I had no rebuttal but in my heart I wasn’t convinced: You are insisting on me doing something that is impossible. I haven’t done anything at home. It is very normal not to be able to do these things. Of course, I also felt awful because I kept getting things wrong at work but I didn’t expect my senior to say I couldn’t do anything in front of the supervisor. That day, her “guidance” made me feel powerless to ward off, and her words “cannot do anything” threw me in the abyss of suffering even more. “I didn’t offend her. Why did she make such harsh demands of me?” I thought, very unwilling to submit. Besides, my colleagues whose Japanese was worse than mine and who were younger than me received their labels of eligibility but I still ranked as unqualified. The more I thought about that the more aggrieved I became. I could not help running to the bathroom and crying and the more I cried, the aggrieved I felt. I really wanted to flee from this environment immediately.
After returning to the dormitory, I felt particularly bad and really wanted to see brothers and sisters. I recalled the days of being with brothers and sisters. No matter what I did wrong, they would not laugh at me or belittle me but would give me the fellowship of God’s words, support me and help me get out of difficulties. But now I could not contact brothers and sisters, I felt so lost. At that moment, I remembered a movie I had seen, The Best of Youth. It described the experiences of a sister of The Church of Almighty God, who was pampered and lived in comfort since childhood. Sometimes her parents would say something she didn’t like and she would become angry and not eat. Later she believed in God. One time, whilst doing her duty, because she had to ride a bike very far and felt that this was very hard and she was very tired, she made a lot of complaints. When brothers and sisters communicated the truth to her and helped her, she could not accept it either and was still very arrogant and at loggerheads. Thinking of the similarities between my experience and hers, I really wanted to see how she had changed. After turning the video on, I saw the word of God and sister’s understanding: “‘God’s dealing of people’s external disposition is also one part of His work; dealing with people’s external, abnormal humanity, for example, or their lifestyle and habits, their ways and customs…’ (‘Only Loving God Is Truly Believing in God’ in The Word Appears in the Flesh). ‘No matter what your actual stature is, you must first possess the will to suffer hardship as well as true faith, and you must have the will to forsake the flesh. … God will perfect you through these things. If you lack these conditions, you cannot be perfected’ (‘Those Who Are to Be Made Perfect Must Undergo Refinement’ in The Word Appears in the Flesh). I understood God’s intention from His words. After being corrupted by Satan, I had no humanity and had become particularly fond of comfort of the flesh and afraid of hardship. I did not even have the ability to take care of myself. So God put me in this environment, to temper my will, strengthen my perseverance and reinforce my shortcomings…. So I stopped to reflect upon myself and saw that in the word of God it says: ‘What is the transformation of disposition? You must be a lover of truth, accept the judgment and chastisement of God’s word as you experience His work, and experience all kinds of suffering and refining, through which you are purified of the satanic poisons within you. This is the transformation in disposition’ (“How to Know Man’s Nature” in Records of Christ’s Talks). Through the judgment of the word of God, I understood that I wasn’t someone who accepted the truth. Sister’s dealing sprung up from God. It was to help me change. To love the truth, one must accept the truth. God uses all kinds of trials and refinement to cleanse the toxins within me and my life disposition can only change in this way. When I think back to the corruption I have revealed, I realize that it is satanic toxins, thinking ‘Only I myself am honorable’ inside me that are causing trouble, resulting in me not being able to get on harmoniously with brothers and sisters. I always want to have the final say and always want to make people listen to me, but this is the wrong standpoint. It is as if I were the boss. I lose my temper at the slightest thing that doesn’t please me. This is my satanic disposition being revealed. It also hurts other people.” Having read God’s words and the understanding of this sister, I saw that I am also someone who cannot endure hardship, who does not persevere with work and is extremely conceited. Faced with difficulties at work, I do not try to find ways to resolve them, endure hardship and pay the price to strive to do it well. On the contrary, I long for God to show a miracle and enable me to do everything. I do not want to suffer and pay the price because I am afraid of hardship and tiredness. Thinking more, not only do I not have the will to suffer, but I even do not allow others to point out my problems and after I have been taught a lesson, I want to flee that environment; I am both conceited and very weak. From God’s words I have understood that everything God does to me is to change my corrupt disposition and let me cast aside my arrogant, lazy, vulnerable disposition, humble myself and make me into a person who does things diligently, responsibly and with perseverance. After understanding God’s will, I prayed to God and asked Him to give me the will to endure suffering. That evening my classmates who came with me came to help and comfort me and told me what the trick was to do things. When I worked hard, I found I learned a lot. Once I took an old Japanese couple to their seats and they knew I was still studying and encouraged me saying: “頑張ってね (Keep at it!)” It warmed my heart to hear this and tears came to my eyes. I understood that this was God moving people to encourage me and in that moment, I felt that God was by my side, watching me grow little by little.
Several days later, my senior checked to see whether my seating of people was up to standard. I thought that I would definitely be up to standard with my fluent Japanese and long-ago learnt phrases for seating people. But I did not do well on some details and my senior said that I did not make the grade in any way. I really wanted to vent my dissatisfaction, but I was still labelled as unqualified so I did not dare vent my anger. Very soon, it was time for the second inspection. This time, I did not make any mistakes when seating people, but when I asked my senior for the result, she said, “Wait until the customer orders a drink; if you do not make a mistake, then you qualify.” When I heard her say that she would test my taking the ordering of drinks, I suddenly panicked because I only knew the name of one drink and for other drinks, not only did I not know their names, but I did not know where to take them. I thought to myself: “It’s over. I would not make the grade again.” As a matter of course, in the evening there was a table of 12 customers who ordered 12 kinds of drinks. I had not even finished writing down one when the next customer ordered his. My senior was staring to my side and in the rush, I got quite a scare. Finally, they finished placing the order and on the way to get the drinks with my senior, she said: “Not only did you miss a class of fruit juice but you also forgot to ask whether they wanted water or ice with their whiskey! What are you panicking for with there being more people?!” At that time I did not have any reason to refute, but felt very angry and aggrieved: This is my first time taking drinks orders; being able to do this was already pretty good, so why find fault! Later, she told the supervisor again that I wasn’t good enough and the supervisor had no choice but to continue to ask someone to show me.
In this way, almost a month passed and I had still not made the grade. I felt particularly aggrieved and that this senior was so bad for making things difficult for me and intentionally finding fault with me. Thinking of these two months’ work experience and seeing that my classmates had already qualified and only I and a rather introverted girl had not, I felt very tired and having suffered both physically and mentally! I suddenly really wanted to go home, but my home was in China and it was very unrealistic to go back. Back in the dormitory, I inadvertently saw a passage of a sermon about life entry: “Sometimes God does not say this to your face and does not come to you Himself to tell you: ‘I saw your corruptions today. I’m going to utter words of judgment to you’ and then read you a passage of God’s words. That’s not how it is. God may send or move a person, a person whose views are least like yours or who you least look up to, to prune and deal with you. Then what will you do? It is God who sends them. Tell me, do you obey them? How do you approach the Holy Spirit moving people whose views are least like yours and who you dislike the most to prune and deal with you? … This obedience is a most real issue, which is put in front of people; everyone must choose and put it into practice. You cannot evade the issue” (“How to Eat and Drink the Words of God to Achieve Good Results” in Sermons and Fellowship on Entry Into Life (I)). Having read this passage of fellowship I understood that God wanted me to learn a lesson about obeying God and accepting pruning and being dealt with. When encountering difficulties, I judged right or wrong from the surface and felt that my senior was directing things at me. For several times, I really wanted to find an opportunity to retaliate against her. But I believed in God and could not do anything which shames God, so I had to feel angry and depressed in my heart. Thinking about it now, I should accept this environment from God and pursue entry into the truth of obeying God. When I continued to pray to God and seek God on the lesson of obeying God, I saw it said in God’s words: “If you believe in the dominion of God, then you must believe that the things that happen every day, be they good or bad, don’t happen accidentally. It is not that someone doesn’t get on with you or opposes you on purpose; it is actually all arranged by God and He orchestrates everything. What does God orchestrate everything for? It is not to reveal your shortcomings for everyone to see or to expose you; exposing you is not the final aim. The aim is to perfect you and save you. How does God perfect you and save you? Firstly, He makes you aware of your own corrupt disposition, your own nature and essence, your own shortcomings and what you lack. Only by knowing these things and understanding them in your heart can you cast them off—this is a God-given opportunity. You must learn to seize this opportunity and know how to seize it; don’t lock horns and don’t resist. If you are always competing with the people, events, and things that God has arranged around you, if you are always trying to extricate yourself from them, always feeling dissatisfied, always harboring a disagreeable mentality and always misunderstanding, then you will find it very difficult to enter into the truth. … God works on each and every person. Regardless of what method He employs, what form it takes or what tone He uses to speak to people, there is only one final aim, and that is to save you. Before saving you, He needs to change you. But can you change without suffering anything at all? You must suffer a little” (“If You Wish to Attain the Truth, Then You Must Learn From the People, Matters, and Things Around You” in Records of Christ’s Talks). After reading God’s words, my heart did not feel so much pain. Actually, there is God’s will behind my always being dealt with by my senior. It is not a case of someone making life difficult for me, but God wishing to change me and let me see how I am lacking and flawed, able to press onward, learn how to take responsibility and live out a normal humanity. In God’s words it is said: “How is it expressed when the truth doesn’t act as a person’s life? What do they reveal and live out when satanic dispositions act as their lives? They are arrogant and conceited, selfish and contemptible, reckless, autocratic, and love to brag; they are deceitful and treacherous. They are prone to suspicion of others, and to attacking and judging others. Their appraisals of other people are never accurate; they always carry selfishness and ulterior motives. In addition, they are always negative. They’re either negative to the point that they want to find a hole in the ground to hide in, or arrogant to the point that they are on top of the world. If they’re not baring their teeth, then they’re putting on a sad face” (“A Change in Disposition Can Only Be Achieved by Pursuing Entry Into Life” in Records of Christ’s Talks). “Because the essence of God is holy, that means that only through God can you walk the bright, right road through life; only through God can you know the meaning of life, only through God can you live out a real life, possess the truth, know the truth, and only through God can you obtain life from the truth. Only God Himself can help you shun evil and deliver you from the harm and control of Satan. Besides God, no one and nothing can save you from the sea of suffering so that you suffer no longer: This is determined by the essence of God” (“God Himself, the Unique VI” in The Word Appears in the Flesh). Comparing God’s words and thinking back to my behavior over the last two months, I saw that I was living in arrogant and conceited corrupt disposition because I did not have God’s words as life. From arriving at the hotel I thought that my Japanese was good and so I would pass very quickly and that the hard work and dirty work was done by people whose Japanese was not good. I had never thought of conducting myself in a steadfast manner, but wanted to take short cuts and preferred to pick easy jobs and shirk the hard ones. I did not know how to be humble and looked down upon everyone. I had never thought to bow my head and learn from others and always felt that as soon as I bowed down, I would let people look down upon me and would be inferior. As for my senior who always picked on me, I obeyed her even less. As soon as she said something to me, I would argue things out in my heart and be unwilling to see my shortcomings from her words. So I often lived in disobedience and suffering. Now I really understand a little of God’s intentions. Although this environment is very hard, all that God intends to achieve is to change my arrogant disposition and enable me to humble myself, ask when I do not understand, and become an honest, humble, rational, down-to-earth person.
After this, although I was still doing the internship, every day doing hard dirty work, being dealt with from time to time by my senior, I no longer wanted to escape and I knew this was God using this environment to change my arrogant disposition and let me live out the likeness of a real man a little bit. Every time my senior dealt with me regarding some work issues when I was unwilling to humble myself, I prayed to God: “God, my senior has started to deal with me again and I still feel some resistance in my heart, but what she says is right and I should accept it. I am not willing to be hard again and live by Satan’s arrogant and conceited disposition. I ask God to give me an obedient heart and the will to endure hardships and enable me to live out the likeness of man!” In this way, when I relied upon God and looked to God, every time I prayed it brought me peace and joy and made me feel particularly close to God and able to lay my life down and obey. Although my flesh endured a little pain, my heart was still incomparably sweet and joyful and I tasted the sweetness of practicing the word of God and depending on God. Later, when my senior scolded me again, I did not argue or resist anymore, but accepted it and carefully compared what I had done and if I had done something wrong then I did my best to correct it. After two months, I finally qualified and moreover, I was nominated for praise in a customer’s feedback. This was all because the word of Almighty God had changed me and enabled me to live out the human likeness a little.
Just half a month after I was labelled as qualified, I contacted brothers and sisters from the local Church of Almighty God and started my normal church life. Looking back to the path, I saw God’s omnipotence and dominion and felt God’s good intentions. God arranged all this for me to change my arrogant disposition and let me live out the likeness of man. If I had found brothers and sisters sooner, maybe I would not have suffered so much, but without experiencing such hardship, I would not know my corruptions such as arrogance, inertia and failure to pursue excellence, nor be able to learn how to seek and depend upon God and experience God’s cleansing and salvation and would be even less able to live out the likeness of a real man. As to the girl who was the same with me at the beginning who has never qualified, because she had not come before God and did not have the guidance of the word of God, every day was very hard and depressing for her. When other people raised her problems or gave her advice, she never understood how to humbly accept and often sulked, resulting in her becoming like a hedgehog over just a few months, untouchable by anyone and not even being able to bear a joke amongst friends. Now no one dare make friends with her or speak to her. Seeing such a vivid example beside me, as a comparison, I realize even more that God’s grace of salvation is so great! If it had not been for God guiding me, I would not have changed so much in such a short three months. Thank God! All glory to Almighty God!