Salita ng Diyos | Ang Landas... (5)

Mga Salita ng na Makapangyarihang Diyos | Ang Landas... (5)

    Dati ay walang nakakakilala sa Banal na Espiritu, at partikular na hindi nila nalalaman kung ano ang landas ng Banal na Espiritu. Kaya laging dinadaya ng mga tao ang kanilang mga sarili sa harap ng Diyos. Maaaring masabi na halos lahat ng mga tao na naniniwala sa Diyos ay hindi nakakakilala sa Espiritu, kundi mayroon lamang isang litóng uri ng paniniwala. Maliwanag mula rito na hindi nauunawaan ng mga tao ang Diyos, at kahit sinasabi nila na sila ay naniniwala sa Kanya, sa mga tuntunin ng diwa nito, batay sa kanilang mga pagkilos sila ay naniniwala sa kanilang mga sarili, hindi sa Diyos. Mula sa Aking pansariling tunay na karanasan, nakikita Ko na sumasaksi ang Diyos sa Diyos na katawang-tao, at mula sa labas, lahat ng mga tao ay napipilitang kilalanin ang Kanyang pagsaksi, at halos hindi masabi na sila ay naniniwala na ang Espiritu ng Diyos ay lubos na walang mali. Gayunpaman, Aking sinasabi na ang pinaniniwalaan ng mga tao ay hindi ang personang ito at ito ay partikular na hindi Espiritu ng Diyos, kundi sila ay naniniwala sa kanilang sariling pakiramdam. Hindi ba’t iyan ay paniniwala lamang sa kanilang mga sarili? Ang mga salitang ito na Aking sinasabi ay totoong lahat. Ito ay hindi pagtatatak sa mga tao, nguni’t kailangan Ko na liwanagin ang isang bagay—na ang mga tao ay madadala sa araw na ito, kung sila man ay malinaw o sila ay litó, ang lahat ng ito ay ginagawa ng Banal na Espiritu at ito ay hindi isang bagay na maaaring idikta ng mga tao. Ito ay isang halimbawa ng Aking binanggit noong una tungkol sa Banal na Espiritu na pinipilit ang paniniwala ng mga tao. Ito ang paraan na ang Banal na Espiritu ay gumagawa, at ito ay isang landas na tinatahak ng Banal na Espiritu. Kahit na sino ang pinaniniwalaan ng mga tao sa diwa ng nilalaman, pinipilit bigyan ng Banal na Espiritu ang mga tao ng isang uri ng pakiramdam upang sila ay maniwala sa Diyos sa kanilang sariling puso. Hindi ba ito ang uri ng paniniwala na taglay mo? Hindi mo ba nadarama na ang iyong paniniwala sa Diyos ay isang kakatwang bagay? Hindi mo ba iniisip na ito ay isang kakatwang bagay na ikaw ay hindi makatakas mula sa daloy na ito? Hindi mo ba pinagsikapang bulay-bulayin ito? Hindi ba’t ito ang pinakadakilang tanda at himala? Kahit na ikaw ay nagkaroon ng pag-uudyok na tumakas nang maraming ulit, laging mayroong malakas na pwersa ng buhay na umaakit sa iyo at ginagawa kang atubiling lumayo. At sa tuwing makakatagpo mo ito ikaw ay laging nasasakal at humahagulgol, at hindi mo alam kung ano ang gagawin. At mayroong ilang mga tao na sinusubukang lumisan. Subali’t kapag sinusubukan mong umalis, ito ay parang patalim sa iyong puso, at ito ay parang ang iyong kaluluwa ay kinuha sa iyo ng isang multo sa lupa kaya’t ang iyong puso ay bagabag at walang kapayapaan. Matapos iyon, wala kang magáwâ kundi patatagin ang iyong sarili at bumalik sa Diyos…. Hindi ka ba nagkaroon ng ganitong karanasan? Ako ay naniniwala na ang mga batang kapatirang lalaki at babae na nakakapagbukas ng kanilang mga puso ay magsasabing: “Oo! Napakarami ko nang naging mga karanasang ganito; hiyang-hiya akong isipin ang mga iyon!” Sa Aking sariling pang-araw-araw na buhay Ako ay laging masaya na makita ang Aking mga batang kapatirang lalaki at babae bilang Aking mga kaniig sapagka’t sila ay punô ng kawalang-malay—sila ay dalisay at lubhang kaibig-ibig. Parang sila ay Aking sariling mga kasama. Ito ang kung bakit Ako ay laging naghahanap ng pagkakataon na dalhin ang lahat ng Aking mga kaniig na sama-sama, upang pag-usapan ang tungkol sa aming mga simulain at mga plano. Nawa ang kalooban ng Diyos ay maisakatuparan sa atin upang lahat tayo ay tulad ng laman at dugo, walang mga hadlang at walang pagkakalayo. Nawa ay manalangin tayong lahat sa Diyos: “O Diyos! Kung ito ay Iyong kalooban, sumasamo kami sa Iyo na pagkalooban kami ng akmang kapaligiran upang matanto naming lahat ang mga inaasam ng aming mga puso. Nawa ay mahabag Ka sa mga kasama namin na bata at kulang sa katwiran, upang magugol namin ang bawa’t patak ng kalakasan sa aming mga puso!”Ako ay naniniwala na ito dapat ang kalooban ng Diyos dahil noong matagal na, ginawa Ko ang sumusunod na pagsamo sa harapan ng Diyos: “Ama! Kaming mga nasa lupa ay tumatawag sa Iyo sa lahat ng sandali, at umaasa na ang Iyong kalooban ay matatapos sa lalong madaling panahon sa lupa. Ako ay handang hanapin ang Iyong kalooban. Nawa ay gawin Mo ang nais Mo, at tapusin ang ipinagkatiwala Mo sa Akin sa lalong madaling panahon. Hangga’t ang Iyong kalooban ay maaaring matupad sa lalong madaling panahon, handa kahit Ako para Ikaw ay magbukas ng isang bagong landas sa gitna namin. Ang tangi Kong pag-asa ay na ang Iyong gawain ay matatapos sa lalong madaling panahon. Ako ay naniniwala na walang mga panuntunan ang makapipigil sa Iyong gawain!” Ito ang gawain na ginagawa ng Diyos ngayon. Hindi mo ba nakita ang landas na tinatahak ng Banal na Espiritu? Kapag Aking nakakatagpo ang nakatatandang mga kapatirang lalaki at babae, palaging may damdamin ng kaapihan na hindi Ko matukoy. Kapag kasama Ko lamang sila Aking nakikita na sila ay umaalingasaw sa lipunan, at ang kanilang relihiyosong mga paniwala, mga karanasan sa pagtangan sa mga bagay-bagay, ang kanilang mga paraan ng pagsasalita, ang mga salitang kanilang ginagamit, atbp., ay nakakainis lahat. Para bang sila ay punô ng karunungan at Ako ay laging nananatiling malayo sa kanila sapagka’t sa Aking sarili, ang Aking pilosopiya sa buhay ay kulang na kulang. Kapag kasama nila Ako pakiramdam Ko ay lagi Akong pagód at pinahihirapan, at kung minsan ito ay nagiging masyadong seryoso, masyadong mapang-api na halos hindi Ako makahinga. Kaya sa mapanganib na mga sandaling ito, binibigyan Ako ng Diyos ng pinakamahusay na paraan na makalabas. Marahil ito ay sarili Kong maling kuru-kuro. Ang pinahahalagahan Ko lamang ay kung ano ang pakinabang sa Diyos; ang pagsasakatuparan ng kalooban ng Diyos ang pinakamahalaga. Nananatili Akong malayo sa mga taong ito, at kung kinakailangan ng Diyos na pakitunguhan Ko sila, sa gayon, Ako’y susunod. Hindi naman na sila ay kasuklam-suklam, kundi dahil sa ang kanilang “karunungan”, mga paniwala, at mga pilosopiya sa buhay ay masyadong nakakainis. Ako ay narito upang tapusin ang ipinagkatiwala ng Diyos sa Akin, hindi para matuto sa kanilang mga karanasan sa pagtangan ng mga pangyayari. Natatandaan Ko na minsan ay sinabi ng Diyos sa Akin ang sumusunod: “Sa lupa, hanapin Mo ang kalooban ng Ama at tapusin kung ano ang ipinagkatiwala Niya sa Iyo. Lahat ng iba pa ay walang kinalaman sa Iyo.” Kapag iniisip Ko ito nakakaramdam Ako ng bahagyang kapayapaan. Ito ay sapagka’t lagi Kong nararamdaman na ang mga makalupang mga bagay ay masyadong masalimuot at hindi Ko lubos na malirip ang mga iyon—kailanman hindi Ko alam kung ano ang gagawin. Kaya hindi Ko alam kung ilang ulit Akong masyadong naguluhan dahil dito at kinamuhian ang sangkatauhan—bakit ang mga tao ay masyadong kumplikado? Anong mali sa pagiging mas simple? Nagpupumilit na maging marunong—bakit nag-aabala? Kapag nakikitungo Ako sa mga tao kalimitan ito ay batay sa pagsusugo ng Diyos sa Akin, at kahit na may ilang ulit na hindi ito ang kaso, sinong maaaring makaalam kung ano ang natatago sa kaibuturan ng Aking puso?

    Maraming ulit Ko nang pinayuhan ang mga kapatirang lalaki at babae na kasama Ko na sila ay dapat maniwala sa Diyos mula sa kanilang sariling mga puso at huwag protektahan ang kanilang sariling mga interes, na dapat nilang isaalang-alang ang Kanyang kalooban. Maraming ulit na Ako ay mapait na umiyak sa harapan ng Diyos—bakit hindi isinasaalang-alang ng mga tao ang kalooban ng Diyos? Maaari kaya na ang gawain ng Diyos ay basta na lamang maglalaho na walang bakas nang walang anumang dahilan? Hindi Ko alam kung bakit, at ito ay parang naging palaisipan na sa Aking puso. Bakit ganito na hindi kailanman nakikilala ng mga tao ang landas ng Banal na Espiritu, kundi lagi nilang pinananatili ang di-wastong mga maka-kapwang pag-uugnayan? Nasusuká Ako kapag nakikita Ko ang mga taong ganito. Hindi nila nakikita ang landas ng Banal na Espiritu, ngunit binibigyang-pansin lamang kung ano ang ginagawa ng mga tao. Maaaring bang masiyahan ang puso ng Diyos sa paraang ito? Ako ay malimit na nalulungkot dito. Parang naging pasanin Ko na ito na dadalhin. Ang Banal na Espiritu ay nagmamalasakit din dito—hindi ka ba nakakaramdam ng anumang paninisi sa iyong puso? Nawa ay buksan ng Diyos ang ating espirituwal na mga mata. Bilang Isa na gumagabay sa mga tao upang pumasok tungo sa espiritu, Ako ay nanalangin na sa Diyos ng maraming ulit: “O Ama! Nawa ay magawa Ko ang Iyong kalooban na siyang sentro at hanapin ang Iyong kalooban. Nawa ay maging tapat Ako sa ipinagkatiwala Mo sa Akin upang Iyong matamo ang grupong ito ng mga tao. Nawa ay dalhin Mo kami sa isang malayang mundo upang kaming lahat ay makaugnay Ka ng aming mga espiritu. Nawa ay Iyong gisingin ang espirituwal na mga damdamin sa aming mga puso!” Ako ay umaasa na ang kalooban ng Diyos ay natapos na, kaya Ako ay nananalangin sa Kanya nang walang patid na patuloy na liliwanagan tayo ng Kanyang Espiritu at tutulutan tayong lahat na tahakin ang landas na pinangungunahan ng Banal na Espiritu. Ito ay sapagka’t ang landas na Aking nilalakaran ay ang landas ng Banal na Espiritu. Sino pa ang maaaring makalakad sa landas na iyan sa lugar Ko? Ito ang lalo pang nagpapabigat sa Aking pasanin. Aking nararamdaman na parang babagsak na Ako, nguni’t Ako ay naniniwala na tiyak na hindi aantalahin ng Diyos ang Kanyang gawain. Marahil kapag ang ipinagkatiwala Niya sa Akin ay tapos na maghihiwalay Kami. Kaya baka ito ay dahilan sa epekto ng Espiritu ng Diyos na palagi Kong nararamdaman na naiiba mula sa iba. Para bang nais ng Diyos na gumawa ng ilang gawain, at ngayon ay hindi Ko pa rin ito naiintindihan. Gayunpaman, Ako ay naniniwala na walang sinuman sa lupa ang mas mabuti kaysa Aking mga kaniig, at Ako ay naniniwala na ang Aking mga kaniig ay mananalangin para sa Akin sa harap ng Diyos. Kung magkaganoon, Ako ay labis na magpapasalamat para dito. Ako ay umaasa na ang Aking mga kapatirang lalaki at babae ay maaaring sabihin kasama Ko: “O Diyos! Nawa ang Iyong kalooban ay lubos na mabubunyag sa amin sa huling kapanahunan upang kami ay mapagpala ng buhay ng espiritu, na maaari naming makita ang mga gawa ng Banal na Espiritu at ang Kanyang totoong mukha!” Sa sandaling marating namin ang hakbang na ito kami ay tunay na mamumuhay sa ilalim ng paggabay ng Espiritu, at sa panahong iyon lamang namin makikita ang totoong mukha ng Diyos. Iyan ay, makakaya ng mga tao na maunawaan ang tunay na kahulugan ng lahat ng buong katotohanan. Ito ay hindi nauunawaan o naiintindihan sa pamamagitan ng mga paniwala ng tao, kundi ang pagliliwanag ay nangyayari batay sa kalooban ng Espiritu ng Diyos. Sa kabuuan nito, ito ay ang Diyos Mismo na gumagawa nang wala ni katiting man ng kaisipan ng tao rito. Ito ang Kanyang plano ng gawain para sa mga pagkilos na nais Niyang ibunyag sa lupa, at ito ang Kanyang huling bahagi ng gawain sa lupa. Handa ka bang makibahagi sa gawaing ito? Nais mo bang maging bahagi ng gawaing ito? Mayroon ka bang kalooban na maperpekto ng Banal na Espiritu at tamasahin ang buhay ng espiritu?

    Ang mahalagang gawain sa ngayon ay ang lumalim mula sa ating orihinal na pundasyon. Dapat tayong lumalim sa mga aspeto ng katotohanan, ng pangitain, at ng ating mga buhay. Gayunpaman, dapat Ko munang ipaalala sa Aking mga kapatirang lalaki at babae na upang pumasok tungo sa gawaing ito, dapat mong alisin ang iyong dating mga paniwala. Iyan ay, dapat mong baguhin ang iyong dating uri ng pamumuhay, gumawa ng bagong plano, at buksan ang isang bagong dahon. Kung patuloy mong panghahawakan kung ano ang pinahalagahan mo sa nakaraan, ang Banal na Espiritu ay hindi makakakilos sa iyo; bahagya na Niyang matutustusan ang iyong buhay. Kung ang isang tao ay hindi naghahanap o pumapasok, o nagpaplano, lubusan silang tatalikuran ng Banal na Espiritu. Ito ay tinatawag na isa na itinakwil ng kapanahunan. Ako ay umaasa na ang Aking mga kapatirang lalaki at babae ay makakaunawang lahat sa Aking puso, at Ako ay umaasa rin na mas maraming “bagong mga inaakay” ang makakayang tumayo at gumawa kasama ng Diyos upang tapusin ang gawaing ito nang sama-sama. Ako ay naniniwala na pagpapalain tayo ng Diyos, at naniniwala rin Ako na pagkakalooban Ako ng Diyos ng mas marami pang mga kaniig upang makapaglakbay Ako hanggang sa mga dulo ng lupa at maaaring magkaroon pa ng mas higit na pag-ibig sa isa’t isa. Ako ay mas kumbinsido na palalawakin ng Diyos ang Kanyang kaharian dahil sa aming mga pagsisikap, at Ako ay umaasa na ang aming masigasig na paggawa ay makakaabot sa di-pa-narating na mga antas upang ang Diyos ay makatamo ng mas marami pang mga kabataan. Nawa ay manalangin tayong lahat nang higit pa para dito at magsumamo sa Diyos nang walang patid upang ang ating mga buhay ay maisabuhay sa harap Niya, at na tayo ay kaniig ng Diyos. Nawa ay walang mga hadlang sa kalagitnaan natin, at nawa ay ipahayag nating lahat ang panunumpang ito sa harap ng Diyos: “Gumawa nang nagkakaisa! Pag-aalay hanggang sa katapusan! Hindi kailanman maghihiwalay, laging magsasama-sama!” Nawa ang Aking mga kapatirang lalaki at babae ay italaga ang paninindigang ito sa harap ng Diyos upang ang aming mga puso ay hindi maligaw at ang aming mga kalooban ay hindi natitinag! Upang makamit ang kalooban ng Diyos, nais Kong muling sabihin: Gumawang masigasig! Ibigay ang lahat ng iyong makakaya! Ang Diyos ay walang-pasubaling pagpapalain tayo!

Mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao

Ang pinagmulan：Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos

Rekomendasyon：Ang Kidlat ng Silanganan—Ang Liwanag ng Kaligtasan

Ang pangalan ng Diyos- Ano ang pangalan ng ikalawang pagpaparito ni Jesus sa mga huling panahon ?

Ang Ebanghelyo ay lumalaganap!

Salita ng Diyos | Ang Landas... (4)

Mga Salita ng na Makapangyarihang Diyos | Ang Landas... (4)

    Na nakakaya ng mga tao na matuklasan ang kariktan ng Diyos, mahanap ang daan ng pagmamahal sa Diyos sa kapanahunang ito, at na sila ay handang tanggapin ang pagsasanay ng kaharian ngayon—lahat ng ito ay biyaya ng Diyos at lalong higit pa, ito ay Siya na nagtataas sa sangkatauhan. Kapag iniisip Ko ito nadarama Ko nang matindi ang kariktan ng Diyos. Tunay na minamahal tayo ng Diyos. Kung hindi, sino ang makakatuklas sa Kanyang kariktan? Dito Ko lamang nakikita na ang lahat ng gawaing ito ay personal na ginagawa ng Diyos Sarili Niya, at ang mga tao ay ginagabayan at pinapatnubayan ng Diyos. Ako ay nagpapasalamat sa Diyos para dito, at nais Kong samahan Ako ng Aking mga kapatirang lalaki at babae sa pagpupuri sa Diyos: “Lahat ng kaluwalhatian ay suma-Iyo, ang pinakamataas na Diyos Sarili Niya! Nawa ang Iyong kaluwalhatian ay sumagana at mabunyag sa mga kasama namin na Iyong pinili at natamo.” Ako ay nakatamo ng pagliliwanag mula sa Diyos—bago ang mga kapanahunan tayo ay naitalaga na ng Diyos at nais na matamo tayo sa mga huling araw, sa gayon ay tinutulutan ang lahat ng mga bagay sa sansinukob na makita ang kaluwalhatian ng Diyos sa kabuuan nito sa pamamagitan natin. Sa gayon, tayo ang mga naibunga ng anim na libong taon ng planong pamamahala ng Diyos; tayo ang mga huwaran, ang mga halimbawa ng gawain ng Diyos sa buong sansinukob. Ngayon Ko lamang natuklasan kung gaano ang pag-ibig na tunay na iniuukol sa atin ng Diyos, at na ang gawaing ginagawa Niya sa atin at ang mga bagay na Kanyang sinasabi ay hinihigitang lahat yaong sa mga nakaraang kapanahunan nang milyong ulit. Kahit kay Israel at kay Pedro, ang Diyos ay hindi kailanman personal na gumawa ng napakalaking gawain at nagsalita ng napakarami. Ipinakikita nito na tayo, ang grupong ito ng mga tao, ay tunay na di-kapanipaniwalang pinagpala—di-maikukumparang mas pinagpala kaysa mga banal ng mga panahong nakaraan. Ito ang kung bakit laging nasasabi ng Diyos na ang mga tao sa huling kapanahunan ay pinagpala. Anuman ang sabihin ng iba, Ako ay naniniwala na tayo ang mga tao na pinakapinagpala ng Diyos. Dapat nating tanggapin ang mga pagpapala na ipinagkaloob sa atin ng Diyos; marahil ay mayroong ilan na dadaing sa Diyos, nguni’t Ako ay naniniwala na ang mga pagpapala ay nanggagaling sa Diyos at iyan ay nagpapatunay na ang mga iyon ang nararapat sa atin. Kahit na ang iba ay dumaing o hindi masayang kasama natin, Ako ay laging naniniwala na walang sinuman ang maaaring tumanggap o kumuha ng mga pagpapalang naibigay ng Diyos sa atin. Sapagka’t ang gawain ng Diyos ay isinasakatuparan sa atin at Siya ay nagsasalita sa atin nang mukhaan—sa atin, hindi sa iba—ginagawa ng Diyos anuman ang nais Niyang gawin, at kung ang mga tao ay hindi napapaniwala, hindi ba iyan ay paghingi lamang ng kaguluhan? Hindi ba iyan pagnanais ng kahihiyan? Bakit Ko sasabihin ito? Ito ay sapagka’t may malalim Akong karanasan dito. Gaya lamang ng gawaing ginagawa ng Diyos sa Akin na Ako lamang ang makatatanggap—magagawa ba ito ng iba? Ako ay mapalad na ipinagkakatiwala ito ng Diyos sa Akin—magagawa ba iyan nang basta-basta ng iba? Nguni’t Ako ay umaasa na ang Aking mga kapatirang lalaki at babae ay makakaunawa sa Aking puso. Ito ay hindi upang itaas ang Aking sariling mga katibayan-ng-kakayahan upang ipagyabang sa mga tao, kundi upang ipaliwanag ang isang usapin. Ako ay handang ibigay ang lahat ng kaluwalhatian sa Diyos at hayaan Siyang masdan ang bawa’t isa sa ating mga puso upang ang ating mga puso ay madalisay lahat sa harapan ng Diyos. Nais Kong ipahayag ang isang inaasam mula sa kaibuturan ng Aking puso: Ako ay umaasa na maging ganap na natamo ng Diyos, maging isang dalisay na birhen na isinakripisyo sa dambana, at lalong higit magkaroon ng pagkamasunurin ng isang tupa, nagpapakita sa gitna ng buong sangkatauhan bilang isang banal na espirituwal na katawan.  Ito ang Aking pangako, ang panunumpa na Aking itinalaga sa harap ng Diyos. Ako ay handang tuparin ito at suklian ang pag-ibig ng Diyos sa pamamagitan nito. Handa ka bang gawin ito? Ako ay naniniwala na ang Aking pangakong ito ay magpapalakas ng marami sa mga nakababatang kapatirang lalaki at babae, at magdadala sa maraming kabataan ng pag-asa. Aking nadarama na tila binibigyan ng Diyos ng tanging pagpapahalaga ang mga kabataan. Marahil ito ay Aking sariling pagkiling, nguni’t lagi Kong nadarama na ang kabataan ay may pag-asa para sa kanilang kinabukasan; tila gumagawa ang Diyos ng dagdag na gawain sa mga kabataan. Bagaman sila ay kulang sa panloob-na-pananaw at karunungan at silang lahat ay masyadong masisigla at mainitin-ang-ulo gaya ng isang bagong-silang na guya, Ako ay naniniwala na ang kabataan ay hindi lubos na walang silbi. Makikita mo ang kawalang-malay ng kabataan sa kanila at sila ay madaling tumanggap ng mga bagong bagay. Bagaman ang mga kabataan ay may disposisyong tungo sa kayabangan, kabagsikan, at pagiging dala ng emosyon, ang mga bagay na ito ay hindi nakaaapekto sa kanilang kakayahan na tumanggap ng bagong liwanag. Ito ay sapagka’t ang mga kabataan sa pangkalahatan ay hindi kumakapit sa lipás nang mga bagay. Iyan ang kung bakit nakikita Ko ang walang-hangganang pag-asa sa mga kabataan, at kanilang kasiglahan; ito ang pinagmumulan ng Aking pagiging malambot sa kanila. Bagaman hindi Ko kailanman inaayawan ang mas matatandang mga kapatirang lalaki at babae, hindi rin Ako interesado sa kanila. Gayunpaman, Ako ay taos-pusong humihingi ng paumanhin sa mas matatandang mga kapatirang lalaki at babae. Marahil ang Aking nasabi ay wala sa lugar o walang-pakundangan, subali’t Ako ay umaasa na kayong lahat ay maaaring magpatawad sa Aking kapabayaan, sapagka’t Ako ay napakabata at hindi masyadong nagpapahalaga sa Aking paraan ng pagsasalita. Gayunpaman, sa totoo lang, ang mas matatandang mga kapatirang lalaki at babae, matapos ang lahat, ay mayroong kanilang mga tungkulin na dapat nilang gampanan—sila ay hindi kailanman walang-silbi. Ito ay sapagka’t sila ay may karanasan sa pakikitungo sa mga pag-uugnayan, sila ay matatag sa kung paano tatanganan ang mga bagay-bagay, at sila ay hindi gumagawa ng ganoong karaming pagkakamali. Hindi ba ang mga ito ay kanilang mga kalakasan? Nais Ko na sabihin nating lahat sa harap ng Diyos: “O Diyos! Nawa ay magampanan naming lahat ang aming sariling mga tungkulin sa aming iba’t ibang mga katungkulan, at nawa ay magawa naming lahat ang aming sukdulang makakaya para sa Iyong kalooban!” Ako ay naniniwala na ito ay kalooban ng Diyos!

    Mula sa Aking nakita sa Aking karanasan, ang marami na lantarang lumaban sa daloy na ito, iyan ay, ang marami na tuwirang lumaban sa Espiritu ng Diyos, ay ang mga taong mas matatanda. Ang relihiyosong mga paniwala na pinanghahawakan ng mga taong ito ay napakalakas at kanilang ikinukumpara ang makalumang mga bagay sa mga salita ng Diyos sa bawa’t aspeto. Lagi nilang inilalapat ang mga bagay-bagay na tinanggap nila sa nakaraan sa mga salita ng Diyos. Hindi ba sila nakakatáwá? Ang isa bang gaya niyan ay makagagawa ng gawain ng Diyos? Maaari bang magamit ng Diyos ang ganyang uri ng tao para sa Kanyang gawain? Ang Banal na Espiritu ay may pamamaraan para sa isang tiyak na araw ng Kanyang gawain; kung ang mga tao ay mangangapit sa makalumang mga bagay, darating ang araw na sila ay itutulak mula sa tanghalan ng kasaysayan. Sa bawa’t yugto ng Kanyang gawain, ang Diyos ay laging gumagamit ng bagong mga tao. Kung ang isa ay mangangaral sa iba ng mga di-na-ginagamit na mga bagay, hindi ba wawasakin lamang nito ang mga tao? Hindi ba ito pagpigil sa Kanyang gawain? Kung gayon kailan matatapos ang gawain ng Diyos? Marahil ay may ilan na may mga paniwala tungkol sa kasasabi Ko lamang. Marahil ay hindi sila mapapaniwala. Gayunpaman, Ako ay umaasa na ikaw ay hindi nababahala; maraming mga bagay na ganito ang mangyayari sa malapit na hinaharap, at ito ay maipaliliwanag lamang sa pamamagitan ng mga katunayan. Mabuti pang bisitahin natin ang ilang mahahalagang mga personalidad, ilang mga sikat na pastor o tagapagpaliwanag ng Biblia at ipangaral ang daloy na ito sa kanila. Sa una, sila ay tiyak na hindi hayagang lalaban, nguni’t maglalabas sila ng Biblia upang makipagtunggali sa iyo. Ipasasalaysay nila sa iyo ang Aklat ni Isaias at Aklat ni Daniel, at ipapapaliwanag pa nila sa iyo ang Aklat ng Pahayag. At kung hindi ka makapagsalita rito, tatanggihan ka nila, at tatawagin kang isang bulaang Cristo, sasabihing nagkakalat ka ng daan ng katatawanan. Makalipas ang isang oras gagawa sila ng mga maling paratang laban sa iyo hanggang hindi ka na makahinga. Hindi ba ito lantarang paglaban? Nguni’t iyan ay simula pa lamang. Hindi nila kayang pigilan ang susunod na hakbang ng gawain ng Diyos, at hindi magtatagal, pipilitin sila ng Banal na Espiritu na tanggapin ito. Ito ang pangkalahatang takbo; ito ay isang bagay na hindi kayang gawin ng mga tao at isang bagay na hindi kayang guni-gunihin man lamang ng mga tao. Ako ay naniniwala na ang gawain ng Diyos ay lalaganap nang di-napipigilan sa buong sansinukob. Ito ang kalooban ng Diyos, at walang sinumang makapagpapatigil dito. Nawa ay liwanagan tayo ng Diyos at tulutan tayong tumanggap ng higit pang bagong liwanag at huwag gambalain ang pamamahala ng Diyos sa bagay na ito. Nawa ay kaawaan tayo ng Diyos upang makaya nating lahat na makita ang pagsapit ng Kanyang araw ng kaluwalhatian. Kapag ang Diyos ay naluwalhati sa buong sansinukob ay iyan din ang panahon na makakamtan natin ang kaluwalhatian kaagapay Niya. Tila iyan din ang magiging panahon na Ako ay mawawalay mula sa mga yaon na lumalakad kasama Ko. Ako ay umaasa na ang Aking mga kapatirang lalaki at babae ay magtataas ng kanilang mga tinig kasama ng sa Akin sa isang pagsusumamo sa Diyos: Nawa ang dakilang gawain ng Diyos ay matapos sa lalong madaling panahon upang makita natin ang Kanyang araw ng kaluwalhatian sa panahon ng ating buhay. Umaasa pa rin Ako na matutupad ang kalooban ng Diyos sa panahon ng Aking buhay, at umaasa Ako na ipagpapatuloy ng Diyos na gawin ang Kanyang gawain sa atin at wala na kailanmang anumang mga hadlang. Ito ang Aking walang-hanggang hangarin. Nawa ang Diyos ay lumagi sa ating kalagitnaan at nawa ang Kanyang pag-ibig ay magtayo ng mga tulay sa pagitan natin upang ang pagkakaibigan sa pagitan natin ay nagiging mas mahalaga. Umaasa Ako na ang pag-ibig ay lilikha ng higit pang pagkaunawa sa pagitan natin at na ang pag-ibig ay magpapalapit pa sa atin, aalisin ang anumang pagkakalayo sa pagitan natin, at na ang pag-ibig sa pagitan natin ay magiging mas malalim, mas malawak, at mas matamis. Ako ay naniniwala na ito dapat ang maging kalooban ng Aking Diyos, at Ako ay umaasa na ang Aking mga kapatirang lalaki at babae ay mas makakaniig Ko, at na pahahalagahan naming lahat ang maikling mga araw namin na magkakasama at ang mga iyon ay magsisilbing magandang mga alaala para sa amin.

    Nagkaroon pa ng mas maraming mga hakbang ang gawain ng Diyos sa kalakhang-lupain ng Tsina subali’t ang mga iyon ay hindi kailanman masalimuot. Sa pag-iisip sa lahat ng mga hakbang na yaon, ang mga iyon ay hindi walang dahilan—ang mga iyon ay natapos nang lahat ng Diyos Sarili Niya, at lahat ng mga tao ay gumaganap ng sari-saring mga papel sa loob ng Kanyang gawain. Bawa’t tagpo sa palabas na ito ay katawa-tawa sa mga tao, at kataka-taka na ang bawa’t isa ay may papel dito. Sa bawa’t pagsubok, ang mga pagganap ng mga tao ay tunay na buhay, at bawa’t isa sa mga tao ay naiguhit nang napakalinaw at lubusan ng panulat ng Diyos. Bawa’t isa ay may napakarami na nalantad sa liwanag ng araw. Hindi Ko sinasabi na ginagawa ng Diyos na katatawanan ang mga tao sa pamamagitan ng Kanyang gawain; walang magiging kabuluhan diyan. Lahat ng gawain ng Diyos ay mayroong kanyang layunin; Siya ay walang-pasubaling hindi gumagawa ng anumang bagay na walang kahalagahan o kabuluhan. Bawa’t bagay na Kanyang ginagawa ay upang gawing perpekto at matamo ang sangkatauhan. Mula lamang dito Aking tunay na nakita na ang puso ng Diyos ay lubos na para sa kabutihan ng tao. Bagaman ito ay matatawag na isang palabas, masasabi rin na ang palabas na ito ay isang halimbawa ng tunay na buhay, nguni’t para sa pangkalahatang direktor ng drama, ang Diyos, lahat ng mga tao ay dapat na makipagtulungan sa Kanya upang matapos ang gawaing ito. Nguni’t mula sa isa pang panig, nakakamit ng Diyos ang mga tao sa pamamagitan nito at ginagawa na lalo pa Siyang mahalin ng mga tao. Hindi ba ito Kanyang kalooban? Kaya Ako ay umaasa na walang sinuman ang may anumang mga alalahanin. Wala ka bang nalalamang anuman tungkol sa kalooban ng Diyos? Napakarami Ko nang nasabi—Ako ay umaasa na ang Aking mga kapatirang lalaki at babae ay maaaring maunawaang lahat at hindi mamamali ang pagkaunawa sa Aking puso. Ako ay naniniwala na ang Diyos ay walang-pasubaling makakamit kayo. Bawa’t isa ay lumalakad sa ibang landas. Ako ay umaasa na ang landas sa ilalim ng inyong mga paa ay ang landas na binuksan ng Diyos, at kayo ay mananalanging lahat at sasabihin:: “O Diyos! Nawa ay makamit Mo ako upang ang aking espiritu ay bumalik sa Iyo.” Handa ka ba na hanapin ang paggabay ng Diyos sa kaibuturan ng iyong espiritu?

Mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao

Ang pinagmulan：Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos

Rekomendasyon：Pagsaliksik sa Kidlat ng Silanganan

Ang Ebanghelyo ay lumalaganap!

Mga Pagbigkas ng Bumalik na Panginoong Jesus

Kristiyanong Pelikula (Tagalog) | Sa Katindihan ng Taglamig | Ang Matagumpay na Patotoo ng isang Cristiano

Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos | Kristiyanong Pelikula (Tagalog) | Sa Katindihan ng Taglamig | Ang Matagumpay na Patotoo ng isang Cristiano

    Ang pangalan niya ay Xiao Li. Naninwala siya sa Diyos nang mahigit sa isang dekada. Noong taglamig ng 2012, inaresto siya ng pulisya ng Komunistang Tsino sa isang kongregasyon. Sa panahon ng pagsisiyasat, paulit-ulit siyang hinikayat, binantaan, binugbog at pinahirapan ng pulisya sa kanilang pagtatangka na akitin siya na ipagkanulo ang Diyos sa pamamagitan ng pagbubunyag ng kinaroroonan ng mga lider at pera ng iglesia. Partikular sa isang nagyeyelong gabi nang ang temperatura ay mas mababa ng 20 degrees sa zero, pinuwersa siyang hubaran, ibinabad sa nagyeyelong tubig, sinindak ng kuryente sa kanyang maselang bahagi, at puwersahang pinainom ng mustasang tubig ng mga pulis….Nagdusa siya sa malupit na pagpapahirap at hindi maipaliwanag na pagkapahiya. Sa panahon ng pagsisiyasat, nasaktan at napahiya siya. Desperado siyang nanalangin sa Diyos nang paulit-ulit. Binigyan siya ng napapanahong pagliliwanag at patnubay ng salita ng Diyos. Sa pananampalataya at lakas na tinanggap niya mula sa salita ng Diyos, nalampasan niya ang mabagsik na pagpapahirap at malademonyong pinsala at nagbigay ng kahanga-hanga at tumataginting na pagsaksi. Tulad ng bulaklak ng sirwelas sa taglamig, nagpakita siya ng matatag na kalakasan sa pamamagitan ng pamumukadkad nang may buong kapurihan sa gitna ng matinding kahirapan, na pinagmumulan ng kalugud-lugod na katahimikan …

   Ang Kidlat ng Silanganan, nilikha ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos dahil sa pagpapakita at gawain ng Makapangyarihang Diyos, ang ikalawang pagdating ng Panginoong Jesus, ang Cristo ng mga huling araw. Binubuo ito ng lahat ng mga taong tumatanggap sa gawain ng Makapangyarihang Diyos sa mga huling araw at nilupig at niligtas ng Kanyang mga salita. Lubos itong itinatag nang personal ng Makapangyarihang Diyos at pinamumunuan Niya bilang Pastol. Talagang hindi ito nilikha ng tao. Si Kristo ay ang katotohanan, daan, at buhay. Kordero ng Diyos pakinggan ang tinig ng Diyos. Hangga't nababasa ninyo ang mga salita ng Makapangyarihang Diyos, makikita ninyo na nagpakita ang Diyos.

Rekomendasyon：Ang Ebanghelyo ay lumalaganap!

Kanta ng Papuri (Tagalog) | Habang Daan Kasama Mo

Mga himno ng Iglesia ng Makapangyarihang Diyos | Kanta ng Papuri (Tagalog) | Habang Daan Kasama Mo

Habang Daan Kasama Mo
Ako'y parang bangka, palutang-lutang sa dagat.
Pinili Mo ako, at sa isang kanlungan inakay Mo ako.
Ngayon sa'Yong pamilya, dama ang pag-ibig Mo,
payapang-payapa ako.

Isang Himno ng mga Salita ng Diyos | Diyos Lamang ang May Landas ng Buhay

Mga himno ng Iglesia ng Makapangyarihang Diyos |Isang Himno ng mga Salita ng Diyos | Diyos Lamang ang May Landas ng Buhay 

I
Ang landas ng buhay ay bagay na di-taglay ng sinuman;
bagay na di madaling kunin ng kahit na sino.
Dahil buhay ay sa Diyos lang nagmumula,
Diyos lang ang may diwa ng buhay,
Diyos lang ang may landas ng buhay.

Salita ng Diyos | Ang Landas... (3)

Mga Aklat ng Iglesia ng Makapangyarihang Diyos | Ang Landas... (3)

    Sa Aking sariling buhay, Ako ay laging handang ibigay ang Aking sarili sa Diyos nang buo, katawan at isipan. Sa paraang ito, walang paninisi sa Aking konsensya at Ako ay nakatatamo ng kaunting kapayapaan. Ang isang tao na naghahabol sa buhay ay dapat munang ibigay ang kanilang puso sa Diyos nang buo. Ito ay paunang-kundisyon. Nais Kong ang Aking mga kapatirang lalaki at babae ay manalanging kasama Ko sa Diyos: “O Diyos! Nawa ang Iyong Espiritu sa langit ay magkaloob ng biyaya sa mga tao sa lupa upang ang Aking puso ay lubos na babaling sa Iyo, upang ang Aking Espiritu ay maantig Mo, at upang makita Ko ang Iyong kariktan sa Aking puso at Aking Espiritu, upang yaong mga nasa lupa ay mapagpala na makita ang Iyong kagandahan. Diyos! Nawa ang Iyong Espiritu ay minsan pang antigin ang aming mga espiritu upang ang aming pag-ibig ay tumatagal at kailanma’y hindi nagbabago!” Ang ginagawa ng Diyos sa ating lahat ay sinusubok muna ang ating mga puso, at kapag ibinuhos natin ang ating mga puso tungo sa Kanya, sa sandaling iyon ay nagsisimula Siyang antigin ang ating mga espiritu. Sa espiritu lamang makikita ng isa ang kariktan ng Diyos, kataasan, at kadakilaan. Ito ang landas ng Banal na Espiritu sa mga tao. Mayroon ka ba ng ganitong uri ng buhay? Naranasan mo na ba ang buhay ng Banal na Espiritu? Ang iyo bang espiritu ay naantig na ng Diyos? Nakita mo na ba kung paano gumagawa ang Banal na Espiritu sa mga tao? Naibigay mo na ba ang iyong puso sa Diyos nang buo? Kapag buo mong ibinibigay ang iyong puso sa Diyos, nakakaya mong tuwirang maranasan ang buhay ng Banal na Espiritu, at ang Kanyang gawain ay maaaring patuloy na mabunyag sa iyo. Sa panahong iyon, maaari kang maging isang tao na ginagamit ng Banal na Espiritu. Handa ka ba na maging ganoong uri ng tao? Sa Aking alaala, noong Ako ay naantig ng Banal na Espiritu at unang ibinigay ang Aking puso sa Diyos, bumagsak Ako sa harapan Niya at umiyak: “O Diyos! Ikaw ang nagbukas ng Aking mga mata upang Aking makilala ang Iyong pagliligtas. Handa Akong ibigay ang Aking puso sa Iyo nang buo, at ang tangi Kong hinihiling ay mangyari ang Iyong kalooban. Ang tangi Kong inaasam ay makamit ng puso Ko ang Iyong pagsang-ayon sa Iyong presensya, at maisakatuparan ang Iyong kalooban.” Ang panalanging iyon ay pinaka-hindi-malilimutan para sa Akin; Ako ay masyadong naantig, at Ako ay mapait na tumangis sa harapan ng Diyos. Iyon ang Aking unang matagumpay na pananalangin sa presensya ng Diyos bilang isang tao na naligtas, at iyon ang una Kong hinahangad. Ako ay malimit na naaantig ng Banal na Espiritu matapos iyon. Nagkaroon ka na ba ng ganitong uri ng karanasan? Paano nakágáwâ ang Banal na Espiritu sa iyo? Sa palagay Ko ang mga tao na naghahanap na ibigin ang Diyos ay magkakaroong lahat ng ganitong uri ng karanasan, sa humigit-kumulang na mga antas, subali’t nakakalimutan ng mga tao ang tungkol sa mga iyon. Kung sinasabi ng isang tao na hindi pa sila nagkaroon ng ganitong karanasan, pinatutunayan niyan na sila ay hindi pa naliligtas at nasa ilalim pa rin ng sakop ni Satanas. Ang gawain na isinasakatuparan ng Banal na Espiritu sa bawa’t isa ay ang landas ng Banal na Espiritu, at ito rin ang landas ng isang tao na naniniwala at naghahanap sa Diyos. Ang unang hakbang ng gawain na ginagampanan ng Banal na Espiritu sa mga tao ay yaong pag-antig sa kanilang mga espiritu. Matapos iyon, sila ay magsisimulang mahalin ang Diyos at habulin ang buhay; ang lahat niyaong mga nasa landas na ito ay nasa loob ng daloy ng Banal na Espiritu. Ang mga ito ay hindi lamang ang mga paggalaw ng gawain ng Diyos sa kalakhang-lupain ng Tsina, kundi sa buong sansinukob din. Ginagawa Niya ito sa buong sangkatauhan. Kung ang isang tao ay hindi pa naantig kahit minsan, ipinakikita nito na sila ay nasa labas ng daloy na ito ng pagbabawi. Aking idinadalangin sa Diyos nang walang-patid sa Aking puso na maaantig Niya ang lahat ng mga tao, na ang bawa’t isa sa ilalim ng araw ay maaantig Niya at lalakad sa landas na ito. Marahil ito ay isa Kong napakaliit na kahilingan sa Diyos, nguni’t Ako ay naniniwala na gagawin Niya ito. Ako ay umaasa na lahat ng Aking mga kapatirang lalaki at babae ay mananalangin para dito, upang ang kalooban ng Diyos ay mangyari, at nang ang Kanyang gawain ay matapos sa lalong madaling panahon upang ang Kanyang Espiritu sa langit ay makapahinga. Ito ang Aking sariling maliit na pag-asa.

    Ako ay naniniwala na yamang naisasakatuparan ng Diyos ang Kanyang gawain sa isang lungsod ng mga demonyo, kung gayon tiyak na kaya Niyang isakatuparan ang Kanyang gawain sa di-mabilang na mga lungsod ng mga demonyo sa buong sansinukob. Yaong mga kasama natin sa huling kapanahunan ay tiyak na makikita ang araw ng kaluwalhatian ng Diyos. Ito ay tinatawag na “ang pagsunod hanggang sa katapusan ay hahantong sa kaligtasan.” Walang sinuman ang makapapalit sa yugtong ito ng gawain ng Diyos—ang Diyos Sarili Niya lamang ang makagagawa nito. Ito ay dahil sa ito ay di-pangkaraniwan; ito ay isang yugto ng gawain ng paglupig, at hindi kayang lupigin ng mga tao ang ibang tao. Tanging ang mga salita mula sa sariling bibig ng Diyos at ang mga bagay na ginagawa Niya nang personal ang makalulupig sa sangkatauhan. Sa buong sansinukob, ginagamit ng Diyos ang bansa ng malaking pulang dragon bilang isang dakong subukan. Pagkatapos nito, sisimulan Niya ang gawaing ito sa lahat ng iba pang dako. Ibig sabihin niyan isasakatuparan ng Diyos ang lalong mas malaki pang gawain sa buong sansinukob, at lahat ng mga tao ng sansinukob ay tatanggap ng gawain ng paglupig ng Diyos. Ang mga tao sa bawa’t denominasyon at bawa’t sekta ay dapat tanggapin ang yugtong ito ng gawain. Ito ay landas na dapat tahakin—walang sinumang makatatakas dito. Handa ka bang tanggapin itong ipinagkatiwala sa iyo ng Diyos? Lagi Kong nadarama na ang pagtanggap sa isang bagay na ipinagkatiwala ng Banal na Espiritu ay isang maluwalhating bagay. Ang tingin Ko rito, ito ang pinakadakilang pagtitiwala na inilalagak ng Diyos sa sangkatauhan. Ako ay umaasa na ang Aking mga kapatirang lalaki at babae ay gagawa nang masigasig kaagapay Ko at tatanggapin ito mula sa Diyos, upang ang Diyos ay maluwalhati sa buong sansinukob, at ang ating mga buhay ay hindi mawawalan ng kabuluhan. Tayo ay dapat gumawa ng isang bagay para sa Diyos, o dapat tayong gumawa ng panunumpa. Kung ang isang tao ay naniniwala sa Diyos nguni’t walang hinahabol, kung gayon ang kanilang buhay ay nawawalan ng saysay, at kapag dumating ang sandali ng kanilang kamatayan, ang makikita lamang nila ay ang asul na kalangitan at ang maalikabok na lupa. Iyan ba ay isang makahulugang buhay? Kung kaya mong katagpuin ang mga kinakailangan ng Diyos habang ikaw ay nabubuhay, hindi ba ito isang mainam na bagay? Bakit ka laging naghahanap ng gulo, at nakatungo? Sa paraang iyan nakatatamo ka ba ng kahit anuman mula sa Diyos? At ang Diyos ba ay makatatamo ng anuman mula sa iyo? Sa loob ng Aking ipinangako sa Diyos, basta ibinibigay Ko ang Aking puso sa Kanya at hindi Siya nililinlang ng Aking mga salita. Hindi Ako gagawa ng isang bagay na gaya niyan—Ako ay handa lamang na paginhawahin ang Diyos na Aking minamahal ng Aking puso, upang ang Kanyang Espiritu sa langit ay maginhawahan. Ang puso ay maaaring mahalaga nguni’t ang pag-ibig ay mas mahalaga. Ako ay handang ibigay ang pinakamahalagang pag-ibig sa Aking puso sa Diyos upang ang Kanyang matatamasa ay ang pinakamainam na bagay na mayroon Ako, upang Siya ay makadama ng kaganapan sa pag-ibig na iniaalay Ko sa Kanya. Handa ka bang ibigay ang iyong pag-ibig sa Diyos upang tamasahin Niya? Handa ka ba na gawin ito bilang iyong pangunahin para manatiling buháy? Ang nakikita Ko mula sa Aking karanasan ay na mas higit ang pag-ibig na ibinibigay Ko sa Diyos, mas higit kong nadarama na Ako ay nabubuhay nang may kagalakan, at Ako ay may walang-hangganang kalakasan, Ako ay handang isakripisyo ang Aking buong katawan at isipan, at laging nadarama na hindi maaaring maibig Ko nang sapat ang Diyos. Kaya ang pag-ibig mo ba ay pag-ibig na napakaliit, o ito ba ay walang-hangganan at di-masukat? Kung tunay na nais mong ibigin ang Diyos, palagi kang magkakaroon ng higit na pag-ibig na maisusukli sa Kanya. Kung ganyan ang kalagayan, sinong tao at anong bagay ang maaaring posibleng maging hadlang sa iyong pagmamahal sa Diyos?

    Pinahahalagahan ng Diyos ang lahat ng pag-ibig ng sangkatauhan; Kanyang ibinubunton ang lalong higit pa ng Kanyang mga pagpapala sa lahat niyaong mga nagmamahal sa Kanya. Ito ay sapagka’t ang pag-ibig ng tao ay napakahirap makamit, napakakaunti lamang nito, at ito ay halos hindi masumpungan. Sa buong sansinukob, ang Diyos ay nagtangkang hingin na suklian ng mga tao ang Kanyang pag-ibig, subali’t sa pagdaan ng mga kapanahunan magpahanggang sa ngayon, yaong nakapagsukli ng tunay na pag-ibig sa Diyos ay iilan—maliit ang kanilang bilang. Ang Aking natatandaan, si Pedro ay isa, nguni’t siya ay personal na ginabayan ni Jesus at sa panahon lamang ng kanyang kamatayan niya ibinigay ang kanyang buong pag-ibig sa Diyos, na tumapos sa buhay niyang yaon. Samakatuwid, sa ilalim ng ganitong mga uri ng di-kanais-nais na mga kalagayan pinakitid ng Diyos ang sakop ng Kanyang gawain sa sansinukob, ginagamit ang bansa ng malaking pulang dragon bilang pagpapakita. Kanyang itinutuon ang lahat ng Kanyang lakas at pagsisikap sa isang dako. Ito ay magkakaroon ng mas kanais-nais na mga kalalabasan at magiging mas kapakipakinabang sa Kanyang pagsaksi. Sa ilalim ng dalawang kalagayang ito dinala ng Diyos ang Kanyang gawain ng buong sansinukob sa mga taong ito na may pinakamahinang kakayahan sa kalakhang-lupain ng Tsina at sinimulan ang Kanyang mapagmahal na gawain ng paglupig, sa gayon matapos na makaya ng mga taong ito na mahalin Siya, Kanyang maisasagawa ang susunod na hakbang ng Kanyang gawain. Ito ang plano ng Diyos. Ang bunga ng Kanyang gawain ay magiging pinakamainam sa paraang ito. Ang sakop ng Kanyang gawain ay kapwa nakasentro at natatanganan. Maliwanag kung gaano kalaki ang halaga na nabayaran ng Diyos at kung gaano katindi ang pagsisikap na Kanyang nagugol sa pamamagitan ng pagsasakatuparan ng Kanyang gawain sa atin, na ang ating araw ay nakarating. Ito ang ating pagpapala. Kaya, ang hindi naaayon sa pantaong mga paniwala ay na ang mga Kanluranin ay naiinggit sa atin sa pagiging isinilang sa isang magandang lugar, subali’t nakikita nating lahat ang ating mga sarili bilang mababa at mapagkumbaba. Hindi ba’t ito ay pagtataas ng Diyos sa atin? Ang mga inapo ng malaking pulang dragon na palagi nang nayuyurakan ay tinitingala ng mga Kanluranin—ito ay tunay na ating pagpapala. Kapag iniisip Ko ito, Ako ay nadaraig ng kabaitan ng Diyos, at sa pamamagitan ng Kanyang kamahalan at kalapitan. Mula rito ay makikita na ang lahat ng ginagawa ng Diyos ay hindi katugma ng pantaong mga paniwala, at bagaman ang lahat ng mga taong ito ay isinumpa, Siya ay hindi nasikil ng mga paghihigpit ng kautusan at sinadya Niyang isentro ang Kanyang gawain sa palibot nitong bahaging ito ng lupa. Ito ang kung bakit Ako ay nagsasaya, bakit Ako nakadarama ng di-masukat na kasayahan. Bilang isang tao na nangunguna sa gawain, gaya ng mga punong pari sa gitna ng mga Israelita, kaya Ko na tuwirang isakatuparan ang gawain ng Espiritu at tuwirang paglingkuran ang Espiritu ng Diyos; ito ang Aking pagpapala. Sinong mangangahas na mag-isip ng isang bagay na gaya nito? Subali’t ngayon, ito ay hindi-inaasahang nakarating sa atin. Ito ay tunay na isang malaking kagalakan na nararapat nating ipagdiwang. Umaasa Ako na patuloy tayong pagpapalain ng Diyos at itataas tayo upang yaong mga kasama natin na nasa tambak ng basura ay maaaring magamit nang makapangyarihan ng Diyos, sa gayon ay tinutulutan tayong masuklian ang Kanyang pag-ibig.

    Ang pagsusukli sa pag-ibig ng Diyos ang landas na Aking tinatahak ngayon, subali’t Aking nadarama na ito ay hindi kalooban ng Diyos, ni ito ang landas na dapat Kong nilalakaran. Ang kalooban ng Diyos ay para magamit Niya Ako nang makapangyarihan—ito ang landas ng Banal na Espiritu. Marahil ay nagkakamali Ako. Iniisip Ko na ito ang landas na Aking tinatahak dahil matagal Ko nang itinatag ang Aking kapasyahan kasama ng Diyos. Handa Akong magabayan ng Diyos upang Ako ay makapasok tungo sa landas na dapat Kong tahakin sa lalong madaling panahon, at magawa ang kalooban ng Diyos sa lalong madaling panahon. Anuman ang maaaring isipin ng iba, naniniwala Ako na ang pagsasakatuparan sa kalooban ng Diyos ang pinakamahalaga at ito ang pinakamahalagang bagay sa Aking buhay. Walang sinuman ang makapag-aalis sa Akin ng karapatang ito—ito ang Aking pansariling pananaw, at marahil ay may ilan na hindi makakaunawa rito, nguni’t Ako ay naniniwala na hindi Ko kailangang ipaliwanag ito kahit kanino. Tatahakin Ko ang landas na dapat Kong tahakin—sa sandaling makita Ko ang landas na dapat Kong lakaran dito Ako lalakad at hindi uurong. Sa gayon ay bumabalik Ako sa mga salitang ito: itinatalaga Ko ang Aking puso sa pagsasagawa ng kalooban ng Diyos. Ako ay umaasa na ang Aking mga kapatirang lalaki at babae ay hindi pupuna sa Akin! Sa pangkalahatan, sa Aking pansariling pagkakita, maaaring sabihin ng ibang tao ang gusto nila, subali’t Aking nadarama na ang pagsasakatuparan ng kalooban ng Diyos ay may tanging-kahalagahan at hindi Ako dapat sumailalim sa mga pagsikil kaugnay dito. Hindi Ako maaaring magkamali sa pagsasakatuparan ng Kanyang kalooban, at ang paggawa nito ay hindi maaaring planuhin batay sa Aking pansariling mga pakinabang! Naniniwala Ako na nakita ng Diyos ang kaibuturan ng Aking puso! Kaya paano mo ito uunawain? Handa ka ba na ialay ang iyong sarili sa Diyos? Handa ka ba na magpagamit sa Diyos? Ang iyo bang sariling kapasyahan ay upang isakatuparan ang kalooban ng Diyos? Umaasa Ako na ang lahat ng Aking mga kapatirang lalaki at babae ay makatatamo ng kahit kaunting tulong mula sa Aking mga salita. Bagaman ang Aking sariling pananaw ay masyadong mababaw, sinasabi Ko pa rin ang Aking makakaya upang tayong lahat ay makapag-usap nang puso-sa-puso nang malaya sa anumang mga hadlang, upang ang Diyos ay manatili sa ating kalagitnaan magpakailanman. Ang mga ito ay mga salita mula sa Aking puso. Sige! Iyan na lamang para sa Aking taos-pusong pananalita sa ngayon. Umaasa Ako na ang Aking mga kapatirang lalaki at babae ay magpapatuloy na gumawa nang masigasig, at Ako ay umaasa na palagi tayong pangangalagaan ng Espiritu ng Diyos!

Mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao

Ang pinagmulan：Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos

Rekomendasyon：Pagkaunawa sa Kidlat ng Silanganan

Bakit si Pedro lamang ang nakakilala kay Jesus bilang Kristo ?

Ang Ebanghelyo ay lumalaganap!

Salita ng Diyos | Ang Landas… (2)

Mga Aklat ng Iglesia ng Makapangyarihang Diyos | Ang Landas… (2)

    Marahil ang ating mga kapatirang lalaki at babae ay may bahagyang balangkas ng pagkakasunud-sunod, mga hakbang, at mga pamamaraan ng gawain ng Diyos sa kalakhang-lupain ng Tsina, nguni’t lagi Kong nadarama na mas mabuting magkaroon ng pag-aalaala o isang munting kabuuan para sa ating mga kapatirang lalaki at babae. Ginagamit Ko lamang ang pagkakataong ito upang sabihin nang bahagya kung ano ang nasa Aking puso; Hindi Ako nagsasalita tungkol sa anuman sa labas ng gawaing ito. Ako ay umaasa na ang mga kapatirang lalaki at babae ay makakaunawa sa Aking pakiramdam, at Ako rin ay mapagkumbabang humihiling na lahat ng mga bumabasa ng Aking mga salita ay uunawain at patatawarin ang Aking maliit na tayog, na ang Aking karanasan sa buhay ay tunay na ‘di-sapat, at totoong hindi Ko maitaas ang Aking ulo sa harap ng Diyos. Gayunpaman, lagi Kong nararamdaman na ang mga ito ay mga pang-kinauukulang dahilan lamang. Sa madaling salita, kung anuman, walang mga tao, mga kaganapan, o mga bagay ang makahahadlang sa ating pagsasamahan sa presensya ng Diyos, at Ako ay umaasa na ang ating mga kapatirang lalaki at babae ay may kakayahang gumawa nang mas masigasig sa harap ng Diyos kasama Ko. Nais Kong ialay ang sumusunod na panalangin: “O Diyos! Aking isinasamo na maawa Ka sa amin upang Ako at ang Aking mga kapatirang lalaki at babae ay sama-samang makikipagtunggali sa ilalim ng pagkasakop ng aming nagkakaisang simulain, maging tapat sa Iyo hanggang kamatayan, at huwag itong tatalikuran!” Ang mga salitang ito ang paninindigan na itinalaga Ko sa harap ng Diyos, subali’t maaari ding sabihin na ito’y Aking sariling salawikain bilang isang taong nasa laman na ginagamit ng Diyos. Naibahagi Ko na ito sa pagsasamahan sa mga kapatirang lalaki at babae na kasama Ko nang maraming ulit, at naibigay Ko na ito sa mga yaon na kasabay Ko bilang isang mensahe. Hindi Ko alam kung ano ang iniisip ng mga tao rito, nguni’t kung anuman, Ako ay naniniwala na ang mga iyon ay hindi lamang mayroong aspeto ng pansariling pagsisikap, nguni’t higit pa, ang mga iyon ay may taglay ring aspeto ng teoryang pang-kinauukulan. Dahil dito, posible na may ilang mga tao na may tiyak na mga palagay, at maaari mong gawin ang mga salitang ito bilang iyong salawikain at tingnan kung gaano kalaki ang iyong magiging pagnanais na mahalin ang Diyos. May mga tao na magkakaroon ng tiyak na paniwala kapag binasa nila ang mga salitang ito, at iisipin: “Paanong ang gayong pang-araw-araw at karaniwang sinasabing bagay ay magbibigay sa mga tao ng matinding pagnanais na ibigin ang Diyos hanggang kamatayan? At ito ay walang kinalaman sa paksang ating tinatalakay, ‘Ang Landas.’” Aking kinikilala na ang mga salitang ito ay hindi gaanong kaakit-akit, subali’t lagi Kong naiisip na ito ay makapagdadala sa mga tao tungo sa tamang landas, at tutulutan silang sumailalim sa lahat ng uri ng mga pagsubok na nasa landas ng paniniwala sa Diyos nang hindi nasisiraan ng loob o umuurong. Ito ang kung bakit lagi Ko itong itinuturing bilang Aking salawikain, at Ako ay umaasa na maaari itong maingat na pag-isipan ng mga tao. Gayunpaman, ang Aking hangarin ay hindi upang pilitin ang bawa’t isa na tanggapin ang Aking sariling mga pananaw—ito ay isa lamang mungkahi. Anuman ang isipin ng ibang tao sa Akin, palagay Ko ay mauunawaan ng Diyos ang panloob na mga kaganapan sa bawa’t isa sa atin. Ang Diyos ay patuloy na gumagawa sa bawa’t isa sa atin, at ang Kanyang gawain ay walang kapaguran. Ito ay sapagka’t tayong lahat ay isinilang sa bansa ng malaking pulang dragon—ito ang kung bakit Siya ay gumagawa sa atin sa ganitong paraan. Yaong mga isinilang sa bansa ng malaking pulang dragon ay mapalad na makamit ang ganitong uri ng gawain ng Banal na Espiritu. Bilang isa sa kanila, damang-dama Ko ang kamahalan, pagiging kagalang-galang, gayundin ay ang pagiging kaibig-ibig ng Diyos. Ito ang Diyos na kumakalinga sa atin. Ang ganitong uri ng nahuhulí, makaluma, maka-sistemang-piyudal, mapamahiin, at masamang imperyo ng uring-manggagawa ang nagsanhi na makamit ang ganitong uri ng gawain mula sa Diyos. Mula rito, malinaw na tayo, ang grupo ng mga taong ito sa huling kapanahunan, ay lubhang pinagpala. Ako ay naniniwala na lahat ng mga kapatirang lalaki at babae na ang espirituwal na mga mata ay nabuksan upang makita ang gawaing ito ay iiyak lahat ng mga luha ng kagalakan para dito, at sa sandaling iyon, hindi mo ba ipahahayag ito sa Diyos sa pamamagitan ng pagsayaw na may kagalakan? Hindi mo ba iaaalay ang awit sa iyong puso sa Diyos? Sa sandaling iyon hindi mo ba ipakikita ang iyong kapasyahan sa Diyos at gagawa ng isa pang plano sa harap Niya? Palagay Ko ang lahat ng mga ito ay mga bagay na dapat gawin ng isang wastong mananampalataya sa Diyos. Bilang mga tao, Ako ay naniniwala na ang bawa’t isa sa atin ay dapat na magkaroon ng isang uri ng pagpapahayag sa harap ng Diyos. Ito ang dapat gawin ng isang tao na may mga damdamin. Kung titingnan ang kakayahan ng bawa’t isa sa atin gayundin ang ating mga lugar ng kapanganakan, ipinakikita nito kung gaanong kahihiyan ang tiniis ng Diyos upang makaparito sa ating kalagitnaan. Bagaman mayroon tayong kaunting kaalaman tungkol sa Diyos sa loob natin, batay sa ating nalalaman, ang Diyos ay napakadakila, napakataas, at napakarangal, ito ay sapat upang malaman kung gaano katindi ang Kanyang naging pagdurusa sa gitna ng sangkatauhan kung ikukumpara. Nguni’t ito ay malabo pa ring bagay na sabihin, at kaya lamang itong ituring ng mga tao bilang mga salita at mga doktrina. Ito ay sapagka’t yaong mga nasa kalagitnaan natin ay masyadong manhid at mahina-ang-isip. Ako ay maaari lamang magtiyagang ipaliwanag ang usaping ito sa lahat ng mga kapatirang lalaki at babae na tatanggap dito upang ang ating mga espiritu ay maantig ng Espiritu ng Diyos. Nawa ay buksan ng Diyos ang ating espirituwal na mga mata upang ating makita ang halagang nabayaran ng Diyos, ang pagsisikap na Kanyang ginawa, at ang lakas na Kanyang nagugol para sa atin.